Pikachu

Ik sta in de keuken wat te eten te zoeken als ik vanuit mijn ooghoek een gele vlek achter me langs zie rennen. Een gele vlek?
Razendsnel draai ik me om en zie nog net hoe het onder de bank in de huiskamer verdwijnt. Ik schud mijn hoofd terwijl ik me bedenk dat ik toch echt cola sta te drinken en geen wijn.
Er rent iets geels door mijn huis en het heeft zich onder de bank verstopt..... Hier moet ik meer van weten. Ik werp een blik door het raam naar buiten om er zeker van te zijn dat er geen onverwacht bezoek aankomt en sluip dan op mijn tenen naar de huiskamer, richting bank.
Héél stil leg ik het laatste stukje naar de bank af en ga zo geruisloos mogelijk door mijn knieën. Dan leg ik mijn wang op de grond en tuur in het donker onder de bank.
Niks.
Zie je het nou, ik heb het me verbeeld. Het is toch ook te gek voor woorden. Ik ben gewoon moe. Maar toch gluur ik nog even onder het verste uithoekje van de bank en rol bijna ondersteboven van schrik als twee oogjes mij vanuit dat hoekje aanstaren.
Eigenlijk wil ik wegrennen!
Wat is het?! Een gemuteerde spin? Een tot leven gekomen vaatdoekje? Wat zit er in Godsnaam onder mijn bank?!
Wil ik het eigenlijk wel weten…?

Precies op dat moment knipperen de oogjes lief en ik hoor heel zacht “pikachuuu”
“Pikachu? Pikachu?!!”
Heb ik een Pokémon onder mijn bank? Verbijsterd hap ik naar adem en wring mijn vingers onder het richeltje van de bank. Ik schrik me een hoedje als er plotsklaps een minibliksemschichtje mijn kant op flitst. Snel trek ik mijn hand terug en mompel zachtjes “Zoet maar, ik doe niks. Ik doe je geen kwaad hoor.”
Ik wil hem er onderuit hebben. Ik wil dat Pokémonnetje wel eens zien. Maar hoe krijg ik hem daar onder vandaan? Snel verzin ik een plan. Ik moet hem lokken met eten, natúúrlijk.
Maar wat eet Pikachu?
Op een holletje ga ik terug naar de keuken en breek wat stukjes chocola af. Weer op mijn knieën voor de bank piek ik een stukje chocola zijn kant op. Een boze bliksemflits schiet mijn kant op. “Okay okay, geen chocolade dus.”
Ik maak weer rechtsomkeert naar de keuken en snijd wat kleine stukjes kaas. Eenmaal terug bij de bank rol ik een brokje kaas eronder en nu blijft het even stil. Geen bliksemflits.
Hoor ik het nu goed? Hoor ik hem smakken?
Als ik een tevreden “pika chuuuu” hoor, snel ik terug naar de keuken voor meer kaas. Bij de bank rol ik nog wat stukjes kaas eronder, maar steeds een stukje verder weg. Een kaasspoor zó onder de bank vandaan. Dan ga ik muisstil in een stoel tegenover de bank zitten en wacht heel rustig af….

Ja hoor, daar zul je hem hebben. Doodstil zit ik als ik voorzichtig twee gele handjes onder de bank uit zie komen, gevolgd door een lief geel snoetje met grote zwarte ogen. Dan wurmt hij zijn gatje met een rukje ook onder de bank vandaan en ik sta oog in oog met een schattig geel wezentje. Pikachu!
Hoezo dat kan niet?
Nou echt wel dat dat kan, ik zie het toch zelf?!
Voorzichtig leg ik een stukje kaas op mijn hand en houdt hem naar voren. Zo moet hij wel naar mij toekomen. Ik heb nog niet met mijn ogen geknipperd of ik zie een flits, voel een steek in mijn hand en zie de kaas door de lucht vliegen en zo verdwijnen in het opengesperde bekkie van mijn indringertje.
Dat doet hij knap, bedenk ik me met open mond.
Voor ik het weet gooi ik een stukje kaas in de lucht en ja hoor….*flitssss* en de kaas vliegt zo zijn kant op. Tevreden smakkend eet hij het op, mij verwachtingsvol aankijkend.
We maken er een spelletje van. Ik ga steeds een stukje verder weg staan en gooi dan een stukje kaas in de lucht. Binnen no-time schiet er een bliksempje door mijn kamer en is de kaas zijn kant op verdwenen. Vergis ik me nu of kijkt hij triomfantelijk, terwijl hij de laatste restjes kaas doorslikt.
Het monstertje, grijns ik.

Een beetje besluiteloos sta ik hem aan te staren. Waar is hij zomaar ineens vandaan gekomen? En waarom?!
Hij moet natuurlijk weg, dat kan niet anders. Mensen zien me aankomen met die gele bliksemflits. Ze zullen denken dat ik niet goed wijs ben geworden.
Nee, hij moet beslist terug naar waar hij vandaan is gekomen.
Maar waar is dat?!
Op dat moment klinkt een zacht "pikachuuuu" en kijken twee donkere oogjes uit een scheef gehouden koppie, mij smekend aan.
"Ach....stil maar. Ik help je wel, we vinden wel weer hoe je terug komt naar ehhhm....sja....naar Pokémon wereld?"
Terwijl ik het hem beloof komt Pikachu aangewaggeld en flitst ondertussen mijn schemerlampen aan. Vlak voor mijn voeten blijft hij staan en ik steek heel voorzichtig mijn hand uit, bang om onder stroom te komen te staan. Hij knippert verdrietig met zijn oogjes en voor ik weet wat ik doe heb ik de kleine gele bliksembol al op mijn schoot gepakt en kriebel ik hem achter zijn oortjes. Als dank flitst hij de radio aan.

Ineens weet ik wat ik moet doen. Natúúrlijk. Ik moet zoeken tussen de kaarten van onze ukkies. Tussen hun boekjes. Je zult het ook net zien hè, zijn ze er niet, belandt er een Pokémon onder onze bank! Snel zet ik Pika op de grond en ren naar boven, op jacht naar alles wat ik over Pikachu's kan vinden. Bovenaan de trap kijken de twee donkere oogjes mij ondeugend aan.
"Zeg! Je lacht me toch niet uit hè? Ik moet gewoon de trap oplopen hoor, jij kleine gele donderwolk!"
Onmiddellijk floepen alle lampen ook hier aan en ik hoor hoe de pc zich met een zacht piepje aan het opstarten is.
"Zal ik hem stiekem houden?" flitst het door mijn hoofd. Het is wel erg handig hoor, zo’n geladen geel wondertje en lief is hij ook nog! Dat gaat me misschien wel kilo's kaas kosten, maar het spaart vast enorm op de energierekening!
Verdrietig fluistert hij "pika....chuuuu".
Ik geef hem een geruststellende knipoog en graai vastberaden naar de boekjes met mijn ene hand, en met mijn andere tiep ik vanalles in op de computer. Pickachu zit naast me en heeft zijn handje verwachtingsvol op mijn been gelegd.
"Hmmmm" peins ik. "Als ik het goed begrijp dan......"
"En als we dan dat doen......" Ik voel hoe Pikachu van pure opwinding in mijn been knijpt.
Ik zit op het goeie spoor!

Niet veel later zijn we allebei weer beneden. Jaja....ik als laatste uiteraard, gewoon met de trap.
Alle electrische apparaten die ik kan vinden in huis heb ik naar beneden gesleept. Ik weet wat er met mijn gele vriendje aan de hand is. Zijn stroom is op! Hij kan nog wel een beetje stukjes kaas naar zich toebliksemen, maar dat is het dan ook wel. Hij is eigenlijk gewoon op...ehhh...leeg.
Driftig ja knikkend waggelt Pika om de berg electrische apparaten heen. Echt alles heb ik verzameld! Midden in mijn woonkamer liggen twee fohns, de magnetron en de stofzuiger, twee tv's, een oud kacheltje, cdspelers en alle radio's die ik vinden kon, tot en met het kleine transistorradiootje aan toe. En nog veel meer. Het is een berg van jewelste! Alle lampen in huis doe ik aan, de mensen die voorbij lopen zullen wel denken, maar dat kan me niks schelen.
Ik ben Pikachu-redder vandaag!

Als echt álles op een grote hoop ligt en ik alle stekkerdozen die kon vinden op de apparaten heb aangesloten, lopen we nog even naar de keuken, Pika en ik.
Ik schuif hem nog wat kaas toe en hij schiet wat bliksemschichtjes van pure blijdschap de keuken in. "We gaan je opladen vriendje" vertrouw ik hem toe. "pikaaa...chu!" klinkt het diep tevreden.
Ergens op een achteraf paginaatje op internet heb ik de oplossing gevonden. Het gebeurt bijna nooit, maar heel héél af en toe komt het voor dat een Pikachu 'op' raakt. Als dat gebeurt zijn ze afhankelijk van de mensen en hun electriciteit. Alleen dan kan hij zich voldoende opladen om terug te komen naar Pokémonwereld en al zijn andere vriendjes.
Gelukkig is hij bij mij terechtgekomen. Ik barst van de apparaten in huis. En de kaas!
We kijken elkaar nog even diep aan en ik zie een klein schichtje van dankbaarheid uit zijn lieve oogjes flitsen. "Kom, kleine gele vriend van me, we gaan je opladen!"

Alle lampen in huis heb ik nu aanstaan, de radio's en tv schallen door elkaar heen en de stofzuiger en de fohns liggen als razende te zuigen en te blazen. Het is een kakefonie om gek van te worden. Pika springt zenuwachtig in het rond. Als echt alles aan is pak ik de twee draadjes die ik met de enorme berg heb verbonden bij het plastic beet. Ik moet er toch niet aan denken dat ik die koperdraadjes aanraak...dan vertel ik het mooi niet na en zit Pika hier voor eeuwig vast. Leg dat maar eens uit naderhand!
Mijn hoofd barst bijna uit elkaar van alle herrie en de electriciteit die rondzindert. Nog even....nog heel even en dan duw ik de uiteindjes van de draadjes naar Pikachu toe. Hij kijkt mij hartverwarmend aan, geeft me een laatste bliksemknipoogje en pakt dan met zijn kleine gele handjes de draadjes vast.
Een enorme flits verlicht mijn kamer. Ik lijk de nutty professor wel! Direct daarop een gigantische knal en een rookwolk waar ik niet doorheen kan kijken. Ik hoor een luid "PIKACHUUUU" en val achterover door de schok.
Versuft lig ik op de grond en wapper met mijn handen de rook weg.
Is het gelukt?!
Heb ik hem naar Pokémonwereld geholpen?
Eindelijk kan ik wat zien. Een enorme ravage van apparaten die nog na staan te roken is het enige wat ik zie.
Geen kleine gele vriend. Geen bliksempjes. Geen Pikachu.
Het is gelukt!!

Later, veel later schrik ik op van onze ukkies die aan me staan te sjorren. Dwaas kijk ik de kamer rond. Waar zijn alle apparaten gebleven? Waar zijn de stekkerdozen en draden? Ik ren naar boven en zoek naar de Pokémon kaarten. Ze liggen keurig op een stapeltje in de kamer van de ukkies.
"Papa, je bent in slaap gevallen op de bank" zegt mijn uk verwijtend.
De ukkies van mijn lief gniffelen en springen bovenop me.
Ik schud ontkennend met mijn hoofd. "Niks daarvan hoor, ik heb niet geslapen!" Vertwijfeld wrijf ik over mijn hoofd. Heb ik het dan allemaal gedroomd?!
Suf sta ik op en loop naar de keuken om een broodje voor ons te gaan maken. Als ik de kaas wil pakken grijp ik mis.
Op!
Alles!
Net als ik helemaal in de war de koelkastdeur weer dicht wil doen, flikkert het lichtje in de koelkast. Ik knipper verbaasd met mijn ogen als ik zacht vanuit de verte "pika....chuuu!" hoor klinken!


© Rafe
21 okt 2008