It Hurts

Woorden dringen bij me binnen en ik voel de last op mijn schouders zwaarder worden. Het voelt alsof er een strop om mijn hals ligt die stilletjes aan steeds strakker getrokken wordt.
Hoe ik ook uitleg wat voor effect sommige dingen op mij hebben gehad, hoe ik ook vertel hoe het voelt om tot diep in je ‘zijn’ gekwetst te worden, het dringt niet door.
Niet écht.
Sommige woorden gaan zo diep, zelfs als ze niet bewust bedoeld waren om te kwetsen, dan nog weet ieder weldenkend mens dat ze onvergetelijk zijn.
Vergeven is een ander verhaal. Maar vergeten..?
Nee, dat gaat niet meer.

En daardoor gaan de dingen nu zoals ze gaan. Het is niet uit de lucht komen vallen. Het is niet zonder voorgeschiedenis. Het is niet hoe me verteld wordt dat het overkomt. Het is geen koppigheid, geen kwaadwilligheid.
Niets van dat alles.
Want hoe graag ik ook zou willen dat het niet zo is, er is iets dichtgegaan bij me op het moment dat een gifpijl mijn hart trof.
Dat doe ik niet bewust. Zo zit ik in elkaar.
Wie mij echt kent, weet dat.
En alles kan nu uit de kast gehaald worden. Pijl na pijl kan op mijn gevoel gericht worden. Ze treffen doel, jazeker.
De strop iets strakker en ademnood begint zich aan te dienen.
Het heeft een averechts effect. Kijk dan toch eens goed, voel mij!
Lood op mijn schouders en het grote verlangen om gewoon even met rust gelaten te worden.
Zie je dan niet wat het doet? Heb je niet door dat gevoelens niet te dwingen zijn?
Laat me.
Laat me gewoon even met rust. Laat het bezinken, betijen.
Ik vergeet niets. Niet het kwade, maar ook zeker niet het goede. En mensen die ooit in mijn hart zaten, die zijn daar niet zomaar uit.
Vriendschap is meer dan dat. Vriendschap betekent ook dat als het moeilijk is, je elkaar de ruimte gunt. Vriendschap betekent dat je weet dat er aan je gedacht wordt, zelfs als dat niet wordt uitgesproken. Vriendschap betekent blij zijn als je elkaar weer treft en spreekt, hoeveel tijd daar ook tussen heeft gezeten.
Ik was er altijd. Altijd. En had ook graag gebleven.
Mijn leven heeft een wending genomen en ik wil daar van genieten. Het gebeurt niet elke dag dat geluk je ten deel valt.
Gelukkig zijn niet ten koste van anderen, maar gewoon, omdat ik ook maar een mens ben. Heden en verleden kunnen heel goed samengaan. En liefde hoort geen wig te drijven tussen vrienden.
Er was ruimte genoeg in mijn hart voor vriendschap en steun. Meer nog dan dat, door liefde kon vriendschap en steun verdubbeld worden. Oprecht en klaar voor het grijpen. Liefde sluit vriendschap niet uit. Niet wat mij, niet wat ons betreft.
Maar het werd terzijde geschoven en afgedaan met wrede woorden.
En nu?
Nu is er iets veranderd, daardoor is er iets dichtgegaan.

Misschien dat na een tijd, na wat lucht, het luik wat mij nu afsluit, weer vanzelf opengaat. Maar het forceren…nee, dat werkt niet.

Vergeten doe ik niet, vergeten kan ik niet.
Ik ben zoals ik ben.
Het zou genoeg moeten zijn.
© Rafe
23 aug 2008