Feest en Verdriet

Het was zover, één van mijn beste vrienden zou in het huwelijk treden.
Dit zou uitbundig gevierd worden en alles werd uit de kast gehaald.
De locatie, een oude boerderij, werd omgetoverd tot een waar sprookjeskasteel.
De bruid en bruidegom, allebei fan van Good Old Bruce Springsteen, openden de dans.
Het feest kon beginnen en er werd gedanst, gedronken en door sommige zelfs gezopen!
Iedereen was in een opperbeste stemming. Er werd gelachen en oude verhalen (streken) werden opgehaald.
Het was een geslaagd feest wat duurde tot de vroege ochtend. Langzaam vertrokken de genodigden en die ene die niet in staat was om zelf te lopen werd ondersteund door de BOB in het gezelschap.

Thuisgekomen na een nacht feesten lag ik mijn roes uit te slapen toen een irritant geluid mijn slaap binnendrong. Na een tijdje kwam ik erachter dat het mijn gsm was. Half slaapdronken zocht mijn hand de telefoon.
Te laat!
Het geluid is gestopt. Slaperig kijk ik op mijn schermpje en zie drieëntwintig! gemiste oproepen staan.
Ik open eentje en zie staan "bel me zo snel mogelijk terug, er is iets ergs gebeurd ".
Geloof me, als je zoiets in je scherm ziet staan, haal je de gekste gedachten in je hoofd. Net op het moment dat ik wil gaan bellen gaat de telefoon opnieuw.
Met een stem rauw van het meezingen (en van de vele sigaretten) neem ik op. Aan de ander kant zegt een stem…..”Kan je even gaan zitten?”
Zitten? Huh?
Met een bonkend hart ga ik zitten, er is iets ergs gebeurd, dat kan niet anders.
”Zeg het dan! Wat is er aan de hand?! Zeg het!”
Er is iets met het bruidspaar gebeurd, schiet het door mijn hoofd.
Stil luister ik naar de stem aan de andere kant van de lijn.

Er is een auto ongeluk gebeurd. Een dierbare vriendin van ons is overleden.
”Overleden?” Mijn hart staat stil. Een alleenstaande moeder, 32 jaar jong en in de fleur van haar leven.
Ik vond het al zo raar dat ze niet bij het feest was want ze zou komen, had ze nog beloofd.
Mijn gedachten gaan meteen uit naar haar dochter.

Het ene moment nog de tranen van het lachen over je wangen. Het andere moment tranen van pijn. Waarom? Hoe? Wáárom?!
Met die vragen blijf je soms lang zitten. Het waarom was dat ze werd aangereden door een dronken automobilist! Een dronken automobilist, Godbetert!
We zouden samen komen de dag na de bruiloft. Dat was al afgesproken. Mijn hoofd tolt en ik weet niet meer wat ik moet voelen. Waar eerst een uitgelaten feeststemming heerste, was nu stilte, verdriet en ongeloof.
Vreugde en verdriet. Soms zo dicht bij elkaar dat het bijna niet te bevatten is.


Inmiddels is het al een tijd geleden dat ze met een ruk uit ons leven is weggenomen. Haar doodsprentje staat nog immer op de tv.
Het waarom komt soms nog naar boven, maar ik weet het, is zinloos. De tijd van treuren is voorbij. Deze heeft plaats gemaakt voor dankbaarheid. Dankbaar dat wij die lucky bastards waren, die haar hebben leren kennen en dingen met haar mochten beleven en delen!


En is ze wel echt weg? Soms lijkt het alsof er vanaf de tv een knipoog naar ons wordt gegeven, als we weer eens verhalen ophalen uit de goede oude tijd. "Doen jullie nu maar gewoon jullie dingen, ik vermaak me hier prima en de wijn en alles staat klaar voor jullie hoor".
En ja, wij doen onze dingen. En als we soms samen weg gaan met zijn allen, voelen we soms haar aanwezigheid. Ze is dan misschien wel dood, maar zekers niet vergeten! Wanneer we in een dip zitten, is zij vaak degene die ons eruit haalt.

Het is en was een feest. Ieder jaar wanneer het echtpaar hun huwelijksdag viert, herdenken we haar ook. Geen verdriet, maar gelach en dankbaarheid, ieder jaar opnieuw.
De dood hoeft niet immer in teken van verdriet te staan. Je kan en mág soms ook erg dankbaar zijn dat je deel hebt mogen uitmaken van iemands leven.
En ik ben dankbaar dat ik deel uit mocht maken van het hare!


©Rafe

25 juni 2008