Onderwereld

Het uur van de waarheid was aangebroken. Het moment wat hij alsmaar voor zich uit had geschoven was eindelijk daar. Vreemd genoeg voelde hij nu geen angst meer. Berusting maakte zich van hem meester toen hij de stenen rand vastpakte, voorover boog en in de put keek.
Vervolgens sloeg hij één been over de rand. Zijn voet bungelde en sloeg tegen de stenen wand van de put. Eén seconde flitste het door zijn hoofd dat hij nog terug kon, dat het gekkenwerk was wat hij wilde gaan doen. Maar terwijl hij zich stevig vast hield, gooide hij ook zijn andere been over de rand.
Nu zat hij met zijn billen op de ronde richel. Kou trok door zijn jeans heen en liet hem huiveren. Hij durfde zijn handen niet te verschikken en al helemaal niet los te laten.
Watje, dacht hij bij zichzelf, vroeger was je zo bang niet.

Zijn gedachten gleden terug naar de jaren waarin hij niet meer echt kind was, maar ook nog lang niet volwassen. Zomerslang hadden ze hier in het bos rondgezworven, hij en zijn drie vrienden. Soms met meisjes, soms ook alleen of met een bal. Op een dag was de bal in de put terecht gekomen, als een bal in zijn basket.
“Hee joh, sufferd” riep één van hen. “Je moet wel vangen!” Beteuterd hadden ze met zijn vieren over de rand van de put staan kijken. En hoewel het donker was, hadden ze de bal kunnen zien liggen. Zo diep was het dus niet.
“Die kunnen we best halen”, waren ze het met elkaar eens geweest. Maar daarna hadden ze elkaar aan staan kijken met die blik van ‘Ga jij maar fijn, ik kijk wel link uit!’.
Ook toen was hij al die waaghals geweest die overal indook en nergens kwaad zag. Hij was degene geweest die zijn benen over de rand had gegooid en zich had laten vallen. Met een plof was hij vlak naast de bal geland, piece of cake.
En toen hij daar was, had hij gezien wat van bovenaf niet zichtbaar was. Het was niet alleen maar een put, er was een soort van nis aan de zijkant. Smal, dat wel, maar breed genoeg voor hem om erdoor te passen. Feilloos wist hij nog dat hij had geaarzeld. Hij had door de nis willen gaan, maar iets in hem wilde niet dat zijn vrienden er vanaf wisten.
“Hee, gooi de bal nou omhoog!”
Stemmen van boven sijpelden door tot op de bodem van de put en namen de beslissing voor hem. Met twee handen gooide hij de bal recht omhoog en daarna klauterde hij met zijn handen en voeten op uitstekende stukjes steen zelf omhoog.

De volgende dag was hij teruggegaan. Zonder vrienden dit keer. Hij was op de rand van de put gaan zitten en had zich zo naar beneden laten vallen. Eenmaal daar had hij zich door de nis gewurmd. Die bleek uit te komen in een soort aarden gang. Niet alleen van aarde, maar ook aardedonker. Elke stap had hij zich afgevraagd of het verstandig was, wat hij deed. Niemand wist waar hij was immers. Maar hij was doorgegaan met lopen, stap na stap na stap. Er leek geen eind te komen aan de gang. Tot hij ineens recht vooruit licht zag glinsteren.
Hij had zijn pas versneld en zag de streep licht breder en breder worden. Nog voor hij bij het einde was ving hij een glimp op van een liefelijk tafereel. Hij ging nog sneller lopen en ineens was hij beland op een plek in het bos waar hij nog nooit was geweest. Hij stond heel stil terwijl hij de omgeving in zich opnam.
Het was adembenemend.
Er was een meertje en bomen lieten hun takken over het spiegelende oppervlak hangen. Op sommige plekken raakten de takken het water alsof ze wilden voelen of de temperatuur goed was. Varens tot aan zijn middel en bomen waarin bosrank zich genesteld had maakten het sprookjesachtige beeld compleet. Hij voelde een onwerkelijke rust over zich komen toen hij langzaam door het miniparadijsje liep en de verstilde pracht van deze ‘onderwereld’ absorbeerde. Hij verwachtte dat elk moment Bambi uit de bosjes tevoorschijn zou komen met een vlindertje op zijn neus, zo betoverend was het hier. Maar er gebeurde helemaal niks. Hij was gaan zitten aan de rand van het meertje en liet zijn vingers in het water bungelen terwijl zonnestralen gouden spikkels tikkertje lieten spelen tussen de bladeren van de bomen.

Na een tijd was hij opgestaan. Zijn hart was vol van dit geheime paradijs en ter plekke besloot hij dat hij deze plek voor zichzelf zou houden. Zijn vrienden zou hij hier niet mee naar toe nemen, noch zou hij het zijn broers vertellen. Misschien, heel misschien zou hij het eens aan een vriendinnetje laten zien, maar dan moest ze wel heel bijzonder zijn.
Die zomer zat hij met regelmaat letterlijk in de put.
Maar hij lette er wel op, dat niemand hem erin zag vallen. Verloren uurtjes bracht hij door aan de waterkant terwijl hij met zijn wang op de rug van zijn hand keek naar de insecten die op het water leken te kunnen lopen. Bambi was nog altijd niet op komen dagen, maar vlinders daarentegen wel.
Toen werd het herfst en zijn sprookje stond in vuur en vlam. In de gang er naar toe werd het vochtig en zompig, maar hij kon zich nog altijd door de nis wurmen.
Hij bleef komen, jaargetijden lang.
Zelfs in de winter ging hij er een aantal malen heen. Winterwit had zich meester gemaakt van zijn onderwereld en na een aantal keer vriezen was het meertje veranderd in een spiegel van ijs omlijst door guirlandes van witte hangende takken. Tot de lente zich had aangediend, ijs tot druppels had gekust en de cyclus weer opnieuw begon.

Het was zo doorgegaan als die zomer, in die jaren voorafgaand aan zijn volwassen leven. Het was de plek waar hij volkomen één was met zichzelf en hij zich kon verliezen in een gedachteloze staat van zijn.
Tot uiteindelijk the ratrace die leven heet, zich onontkoombaar aan hem had opgedrongen. Met het verglijden van zijn jeugd was hij zijn onderwereld eenvoudigweg vergeten……

De kou trok langzaam omhoog langs zijn ruggengraat en de botten in zijn billen begonnen te protesteren. Hij keek eens omlaag en slikte. Vroeger had het echt veel minder diep geleken. Maar hij vermoedde dat met jeugdige overmoed alles makkelijker en minder eng leek. Hij was het kwijt geraakt, het diepe gevoel van rust en tevredenheid. Misschien was hij zichzelf wel kwijtgeraakt.
Omstandigheden -die hij wellicht zelf in de hand had gehad- hadden zijn leven vervuild tot hij nergens meer puurheid in kon ontdekken. Behalve in de ogen van zijn kleine meid. Ineens, toen hij sterren zag stralen in haar kinderblik was het hem ingevallen, zijn onderwereld. Daar waar hij zichzelf kon zijn. Daar waar hij niet hoefde te dealen met werk, rechtszaken, verkwanselde liefdes en minstens 8 uren tekort in een etmaal.
Langzaam rijpte het idee in zijn hoofd en wortelde het in zijn ziel. Duizend dingen kwamen ertussen en telkens schoof hij zijn voornemen voor zich uit. Het verleden was voorbij en nu is nu. En toch bleef het trekken. Uiteindelijk hakte hij de knoop door. Toen hij de beslissing had genomen was de put makkelijker gevonden dan hij voor mogelijk had gehouden.
Nog één keer wilde hij zijn onderwereld zien. Nog één keer wilde hij voelen hoe het was om zonder verantwoordelijkheden te zijn, zonder hartzeer en zonder aanstormende eisen. Hij móest weten of zijn sprookje er nog was.
Als hij nog maar door de nis paste.
Als hij zich maar durfde te laten vallen……



© Rafe
12 dec 2009