Mijn Ma en Pa

Samen met mijn kleine meid heb ik de ballen in de boom gehangen. Ik zag haar stralende gezichtje en mijn gedachten drijven terug naar jaren geleden. Toen ik zelf nog een klein menneke was.
Zonder moeite kan ik me de warmte van kerstmis voor me halen. Hoe we met zijn allen waren en hoe we samen met ma de boom versierden. Ieder die zijn eigen bal op het mooiste plekje wilde hangen. Stiekem elkaar een zetje geven om dat ene mooie plekje voor onszelf te houden. Pa die het allemaal van een afstandje glimlachend stond te bekijken.

De kerstboom die stond te stralen, heerlijk eten en veel spelletjes. Gezellig was dat en ik merk dat ik dat nog steeds heerlijk vind. En met die broers en zusjes van mij was er altijd wel wat. Vals spelen of juist onder één hoedje. Soms vlogen de pionnetjes of kaarten over tafel. Maar altijd was het warm en gezellig.

Als ik aan vroeger denk dan krijg ik altijd een grote glimlach op mijn gezicht en een warm gevoel in mijn hart. Hoe pa met oud en nieuw wafels bakte en natuurlijk oliebollen. En hoe wij die sneller dan snel opaten. En als het sneeuwde wisten we niet hoe vlug we buiten moesten komen. In de zomer met zijn allen op vakantie. Niet ver, maar dat hoefde ook niet. Heerlijk had ik het toch wel.
Voor mijn gevoel was er nooit een probleem en alles kon. Alles….tot een bepaalde grens. En als ik het dan te bont had gemaakt, dan wist ik al hoe het zou zijn als ik thuiskwam. Stiekem naar binnen glippen was er niet bij. Een slag voor mijn kop kon ik krijgen van pa en ma deed het met woorden nog eens dunnetjes over. De volgende keer keek ik wel beter uit en waagde ik sommige dingen niet meer. Niet alles natuurlijk…zo heilig was ik nou ook weer niet.
Die grijze haren van ma en pa zijn er natuurlijk niet voor niks gekomen!

Een warm nest. Van alle dingen die ik nooit vergeet en die ik altijd mee zal dragen in mijn leven is het toch wel dat ze mij altijd steunden. Wát ik ook deed of ondernam.
Niet alleen mij, maar ons alle vijf.
Ik mocht mijn eigen fouten maken. Ja, ik kreeg er wel voor op mijn kop hoor. Ik kan pa nóg horen donderen. Maar nooit zomaar. Nooit zonder te vertellen waarom.
Veilig voelde ik me.
Binnen hun grenzen heb ik door vallen en opstaan geleerd te leven. Met hun waarden. Nooit zal ik vergeten wat ma altijd zegt, dat je een ander niet moet aandoen, waarvan je zelf ook niet wil dat het je overkomt. Het lukt niet helemaal altijd, maar ik probeer het wel.
Mijn best doen. Proberen. Doorzetten en vooral ook veel lachen en zingen en genieten samen. Dat is wat ik van ze heb meegekregen.
En de liefde voor muziek.
Pa die naar de Platters luisterde en ma naar Edith Piaff…..én Tina Turner. En dan natuurlijk de accordeon van ma. Samen zingen terwijl ma speelt. En vraag er nou niet om als je maar even tijd hebt…want hij komt te voorschijn en als ze eenmaal begonnen is….nou, dan stopt ze voorlopig niet hoor!

Ik zie ons nog zitten met zijn vijven in de keuken in de hoekbank. Allemaal naast elkaar en mijn pa, aan het ene uiteinde en ma aan het andere. Daar waagden we het niet om ruzie te maken! Maar als ze er niet waren, nou…dan rolden we wel eens vechtend over de vloer. Die grote etters zaten me wel eens dwars en dan liep ik boos weg. Maar altijd was ma er dan later om me een aai over mijn bol te geven.
Ze hielden ook altijd woord. Wat je zegt, dat doe je ook!
Zo haalden ze ons bijvoorbeeld midden in de nacht uit bed, als Mohammed Alie vechten moest. Heel de dag hadden we aan hun kop gezeurd en ten slotte beloofde ma dat ze ons wakker zou maken. Nou, we gingen met een gerust hart slapen. Want als ma het had beloofd, dan deed ze het ook!
En zo zaten wij met rooie wangen midden in de nacht te smikkelen en smullen terwijl we Mohammed Alie op tv zagen vechten.
Dat zijn van die dingen…die vergeet ik niet.
Als ik mijn kleine meid wat beloof, dan doe ik dat. Precies zoals ma en pa vroeger deden en nóg doen. En ik weet zeker dat zij het later ook zo zal doen.

Zóveel kan ik opnoemen. Zóveel mooie herinneringen aan een geweldige jeugd.
Ze zijn mijn voorbeeld van hoe liefde hoort te zijn.
Liefde voor elkaar. Ik zie ma der ogen nog immer oplichten als pa de kamer binnenkomt. En waar je pa ziet, zie je ma en omgekeerd.
Ze hebben mij geleerd wat liefde is.
Was het altijd makkelijk? Nee echt niet. Keihard hebben ze gewerkt en als het soms eens niet ging zoals ze wilden, dan zetten ze samen de schouders eronder en kwam het wel weer goed. Dat lijkt allemaal zo vanzelfsprekend, maar geloof me maar, dat is het niet. Het zit geweven door mijn leven. Al die dingen waar ik trots op ben, heb ik van hun geleerd. Van huis uit, van pa en ma meegekregen.
Ze zijn zo bijzonder samen en nog altijd mijn grote voorbeeld, mijn basis.
En als ik zo nog even doorga, heb ik straks heel veel zakdoeken nodig!

Dus ga ik alleen nog zeggen hoe verschrikkelijk veel ik van ze hou. Hoe trots ik op ze ben. Hoe blij ik ben dat ze mijn pa en ma zijn.
Ik hoop dat ik de liefde die zij mij geven net zo goed aan mijn kleine meid kan doorgeven. Dat zij later met net zoveel liefde terugkijkt op haar jeugd als ik nu doe. Dat hoop ik echt.
Want een gelukkiger jeugd had ik me niet kunnen wensen!
Ik kom immer nog zo graag thuis. Even bebbelen met een kop thee erbij. En natuurlijk even gluren in de ketel.
Mijn Pa en Ma!
De twee bijzonderste, mooiste en liefste mensen die ik ken.

© Rafe
16 dec 2008