Als ik zo naast haar lig en haar na het verhaaltje soezerig zie worden en langzaam in slaap zie glijden, glijd ik moeiteloos terug in de tijd.
Trots als een aap was ik toen ze geboren werd. En tot tranen toe ontroerd. Zó'n mooi kindje! Zo een prachtige baby had echt niemand in de hele wereld!
Uren kon ik bij haar zitten of liggen en alsmaar naar haar kijken.
Naar dat kopje, eerst nog een beetje gerimpeld en met zachte donkere haartjes.
Al snel werd ze een lekkere bolle baby en ik kon echt uren naar haar kijken als ze sliep.
Naar haar dichte oogjes met haar wimpertjes naar beneden. Naar dat kleine neusje en die perfecte oortjes.
Naar die hele kleine garnalenvingertjes, vijf aan elke hand. Alles greep ze ermee vast en het liefst mijn haar of neus.
Stil keek ik hoe ze ademhaalde, hoe haar kleine lijfje meebewoog met elke ademhaling. Mij daarmee altijd weer geruststellend.
Ik luisterde naar haar kleine pruttelgeluidjes en kreuntjes. Soms kneep ze ineens haar oogjes dichter en was ik bang dat ze wakker zou worden. Maar altijd sliep ze gewoon heerlijk door, als een zoet geurend roosje.
Ach ja...uren keek ik naar dat mooi meisje van mij.
Toen werd ze een eigenwijze peuter. Altijd in de weer en druk druk druk. Dribbelen hier en drentelen daar. Als ik haar 's avonds met rode wangen in haar bedje legde, was ik geloof ik nog moeier dan zij! Maar oh wat was ze mooi!
En weer keek ik hoe dat hoopje mens in slaap viel. Dikke beentjes en een warm lijfje wat door het bed heen woelde. Weer kon ik uren bij haar zitten, zachtjes zingend of gewoon stil genietend.
Vandaag voor het eerst weer naar school na de vakantie en stiekum had ik me daar een beetje op verheugd. Vanmorgen wilde ik haar haren mooi maken voor die eerste dag, maar niks hoor, ze kon het zelf wel!
"Maar ik wil het wel doen hoor..." drong ik nog aan. Maar bij poging nummer drie zat haar haar perfect en had ik het nakijken. Dat was een tegenvaller, want ook haar kleren had mevrouw al zelf uitgezocht!
Maar mijn kans kwam nog.
Straks bij school zou ik haar flink kussen en ik wist dat mijn kleine meid het lastig zou vinden afscheid te nemen van haar papa. Hóe leuk ze het ook vond om weer naar school te gaan en haar vriendinnetjes weer te zien.
Daar aangekomen was ze al eerder de auto uit dan ik en vloog het hek door naar school toe, ondertussen iedereen gedag roepend. Ik haastte me er op een drafje achteraan.
Nu was dan toch het moment daar, nu zou ze me die afscheidskus geven en twee armpjes om mijn hals slaan om me met een smekend stemmetje te vragen nog even te blijven.
"Daaag pap!"
Met een snelle kus en een lach draaide ze zich om en huppelde zó de klas in.
Ze keek niet eens om!!
*slik*
Gelukkig hebben ze bij school een hek. Een hek voor een verbijsterde en licht verdrietige vader om zich aan vast te klampen. "Allez....poppemie...nog één kusje! Toe...! Nog één kusje en dan ga ik naar huis!"
Maar de volgende keer als ze bij me is.....en misschien weer niet slapen kan... Dan ga ik naast haar liggen en lees ik haar in slaap.
Ik zal kijken naar dat kopje. Ik zal de glimlach zien op haar gezicht. Ik zal haar haren als een krans om haar gezicht zien liggen. Nog altijd vijf vingers aan elke hand, nu opgesierd met zelf uitgekozen ringetjes.
Groot wordt ze, mijn mooie dochter.
En al zijn de armen om mijn nek bij school misschien straks definitief over, om te kunnen slapen heeft ze haar papa nog nodig zo af en toe.
Gelukkig maar!
© Rafe
sept 2008
Zo mooi en liefdevol geschreven. Ik blijf het heerlijk vinden om je te lezen.
BeantwoordenVerwijderen