Hoofdstuk 23 - Onontkoombaar

Hoofdstuk 23


Jij mag me Van Zonderen noemen. Mijn naam is echter Johannes. Johannes Petrus Maria de Wild, om precies te zijn. Johan is ook goed. Of Jo. Ik luister overal naar. En nergens.
Mijn leven is een chaos. Een opwindende werveling van verhalen, ideeën en illusies. Een vervelende bijkomstigheid ook. Soms is de chaos compleet en de verveling ver weg. Als saaiheid de boventoon voert, dan regeert de orde met ijzeren hand en betonnen teugels. Genadeloos. Stil.
Mijn wereld is mooi. In de morgen straalt de dag me tegemoet. Ik open mijn ogen en aanschouw de tijd die voor me ligt. Mijn avonden zijn somber. De duisternis omvat me. Werelden groter dan ik ontvouwen zich in het donker en dringen zich op.
Mijn leven glijdt voort in een zichzelf voortdurend vernieuwend vacuüm. Een ruimte die zich uitstrekt tot in het oneindige. Een benauwend geheel dat zich steeds strakker om me heen sluit. Adembenemend. Rigide in zijn eenvoud.
Mijn wereld is van mij. Ik heb niets nodig. Begrijp me niet verkeerd. Ik wil wel meer. Veel meer zelfs. Een oneindigheid van wensen en hoop, van gedachten en woorden overvallen me herhaaldelijk.
Ik weet niet waar ik vandaan kom. Ik weet wel waar ik naar toe ga. Mijn ondergang tegemoet. Net als jij. Hoeveel tijd ik heb, weet ik niet. Dat wil ik ook niet weten. Een leven zonder tijd en orde is mij meer dan genoeg.
Jouw wereld, het leven van jouw mensen, het ontgaat me wat jullie bezig houdt en waar jullie naar toe gaan. Voortjakkeren als dolle honden, altijd haast, een leven gedicteerd door tijd. Zenuwachtig rennen door verlaten stations waar de omroeper het hoogste woord voert, waar jij geen recht van spreken hebt. Nagelbijtend in de file. Niet eenmalig, telkens weer. Een dodelijk saaie wereld, een leven van herhalingen.
Jouw mensen, hun leven glijdt gedachteloos voorbij. Stilzwijgend dromend van andere levens. Die komen niet, dat weten ze wel. Maar de ontkenning overheerst. De wens is de vader van de gedachte. De fantasie is de stem van een opstandige tienerdochter voor wie het leven aan haar voeten ligt. Om na jaren gedesillusioneerd terug te zien op een leegte die groter is dan ik kan overzien. En mijn blikveld is wijds, groter dan jij je kunt voorstellen.
Ik aanschouw de leegte. Talloze vragen rijzen. De antwoorden liggen klaar. De kou trekt op. Het donker roept.

© La

Het vervolg geschreven door Rafe; Onontkoombaar

De tijd dringt. Ik voel het en ik ben niet bij machte het te veranderen. Ze komen dichterbij Van Zonderen, Jo, en jij weet het. Als iemand ze zou kunnen laten ophouden, ze zou kunnen laten stilstaan en hun godvergeten jacht zou kunnen laten staken, dan ben jij het wel. Maar jij verkiest te drijven in het niets en toe te zien hoe wij hier als mieren schijnbaar zinloos door elkaar rennen, op weg naar telkens een nieuw doel. Een doel wat op het moment dat het behaald wordt zijn importantie verliest en net zo zinloos wordt als het rennen op zich.
Ik ben het zo moe, het rennen in naamloosheid. Jij hébt tenminste een naam, al laat je het voorkomen alsof hij er niet toe doet. Het maakt me wanhopig Van Zonderen, want het is juist de anonimiteit van mijn wereld die me dieper en dieper naar binnen zuigt. En nog ben ik niet veilig. Zelfs anoniem weten ze me te vinden. Zonder mijn naam te noemen –’s nachts in het donker zoek ik telkens weer tevergeefs wanhopig naar de letters die mij onderscheiden van een ander- kennen ze mij en weten ze hun eisen aan mij op te dringen. Onontkoombaar. Gedoemd mijn ondergang te bewerkstelligen. En jij, Van Zonderen? Of Jo….., de afkorting die vriendschap doet vermoeden terwijl jij en ik allebei weten dat vriendschap niet de basis is waarop wij ons voortbewegen. Wat doe jij als hun hete adem niet meer mijn nek beroert, maar vol in mijn gezicht walmt?
Waar ben jij dan Jo?
Ik vraag het je nog een keer, volgend op al die andere keren waarbij mijn verzoek geleidelijk aan tot een smeekbede is verworden die je onmogelijk kan zijn ontgaan; help mij!
Stap uit je zelfverkozen hechteloosheid en doorbreek de stilte, Jo. Ik smeek het je, ondanks dat ik liever mijn tong zou afbijten dan deze woorden uit te spreken, schenk mij een fractie van het schier oneindige en ontsluit de onbegrensde engte die jou verstikken zal.
Of je nu wil of niet.

© Rafe