Zacht drukt hij het portier dicht om geen mensen wakker te maken. Het is midden
in de nacht en iedereen slaapt allang. Hij heeft het nooit vervelend gevonden,
’s nachts rijden. Met de muziek aan en zijn sigaretje en de maan die hem overal
bij staat, vind hij dat verre van vervelend. Eigenlijk wel heel prettig zelfs.
Het geeft hem tijd om zijn gedachten te ordenen, terug te denken en een beetje
te mijmeren. Kom daar maar eens aan op een drukke doordeweekse werkdag.
Hij
besluit om nog niet naar binnen te gaan en stopt de sleutel van de voordeur weer
in zijn broekzak, terwijl hij naar de zijkant van het huis loopt. Via een oude
poort die jaren geleden door zijn vader is gemaakt, heeft hij toegang tot de
achtertuin. De donkere silhouetten van de bomen geven het geheel iets
mysterieus. Raar zo’n donkere nacht. Hij mist zijn maan en hij zal blij zijn als
ze haar witte verlichte glimlach weer op hem laat vallen.
Grappig, bedenkt
hij zich, waar ter wereld je ook bent, voor iedereen is de maan hetzelfde. Eén
blik omhoog en zomaar ineens kan zijn blik die van iemand anders kruisen in een
plotsklaps intiem en intens moment. Een veilige gedachte vindt hij dat ook wel
eigenlijk.
Hij laat zich zakken in één van de tuinstoelen en steekt nog
een sigaret op. Het is helemaal niet koud vannacht. Stil zit hij in het donker
en sluit even zijn ogen als hij vergenoegd een trekje neemt. Als hij langzaam de
rook tussen zijn lippen door laat ontsnappen, opent hij ze weer en gaat zijn
blik automatisch omhoog naar de hemel. Nog een paar nachtjes en dan is ze weer
te zien, weet hij. Hij zal blij zijn als het zover is. Gelukkig heeft hij zijn
eigen maan, zijn godin. Met haar blonde haren straalt ze net zo mooi als het
zilverige schijnsel van haar oorsprong. Een glimlach kruipt zijn gezicht op als
hij aan haar denkt. Bijzonder is het hoe hij nu precies een vrouw, verbonden met
de maan, heeft moeten leren kennen. En niet zomaar een vrouw, een godin zelfs.
Langzaam maar zeker is ze zijn hart ingekropen en als hij eens omhoog keek naar
die volle witte bol hoog aan de hemel, kon hij zweren haar goedkeurende glimlach
te zien. Deze keer wel. In zijn hart wist hij het allang en wat was hij blij het
aan de hemel in zilver bevestigd te zien. Ja…dacht hij nog eens, bijzonder was
het. Bijzonder is ze, zijn maangodin!
Nog een laatste trek en hij drukt
zijn peuk uit in een vergeten asbak op de tuintafel. Hij leunt achterover en
zijn gedachten nemen nog een sprongetje. Ineens lijkt het alsof hij zelf op de
maan staat. Hebben andere mensen dat ook, zo’n krachtige verbintenis met een
hemellichaam? Hij weet haast zeker van wel. Voorzichtig zet hij kleine stapjes
in het donker en tast naar houvast. Zijn zoekende hand vind ineens steun en heel
voorzichtig wandelt hij in het donker rond op de maan. Als hij doorloopt komt
hij vanzelf uit aan de andere kant van de maan, bedenkt hij zich opgetogen. Daar
waar het licht schijnt. Hij neemt nog wat stappen en nog een paar en….. Versuft
schudt hij met zijn hoofd en wrijft in zijn ogen. Hij moet in slaap zijn
gevallen want hij begint het langzaam kouder te krijgen. Het is toch killer dan
hij dacht en eigenlijk hoog tijd om naar binnen te gaan en zijn bed op te
zoeken.
Ineens valt zijn oog op een klein flikkerend lichtje, hoog in de
lucht. Er mag dan misschien geen maan zijn, sterren zijn er wel. Niet veel, maar
als hij wat langer omhoog kijkt ziet hij er nog eentje oplichten. Nog iets
langer blijft hij kijken, want hij weet dat er minstens nog eentje moet zijn.
Dierbare mensen die niet alleen in zijn hart zitten, maar eeuwig naast zijn
baken stralen en over hem waken. Hij tuurt nog eens en ja hoor….daar is hij, de
derde ster.
Gerustgesteld staat hij op en rekt zich uit. Nog een paar
nachtjes en dan staan ze weer zij aan zij met de maan. Vanaf nu is het weer over
met de donkere nachten, zeuszijdank. Stilletjes maar onomkeerbaar gaat ze
groeien, tot ze vol en machtig over zijn wereld waakt.
Hij werpt een laatste
blik omhoog en zoekt in zijn broekzak naar zijn sleutels terwijl hij weer door
de poort verdwijnt en de donkere tuin achter zich laat.
©Rafe
29 april 2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten