Het voelde vreemd. Net alsof ze vertraagde van binnen. Ze kon nog net de laatste hap doorslikken en spoelde hem weg met de wijn die hij voor haar had ingeschonken. Wat was er met haar aan de hand? Als in slow motion sloeg ze haar ogen naar hem op. Ze schrok van de blik waarmee hij naar haar keek. Kil en uitdrukkingsloos was zijn blik op haar gericht.
Hij moest toch zien wat er met haar aan de hand was?
Ze bracht haar hand naar haar keel in een poging het weg te wrijven. Maar het bleef bij een gebaar. Het was zinloos. Ze wilde schreeuwen "Wat gebeurt er met me?! Help me dan toch!" Maar de zinnen bleven steken in haar nauwelijks geopende mond. Ze kwam half overeind en stootte haar glas om. Wijn stroomde bloedrood over het witte tafelkleed. "Waarom zei hij niks? Waarom deed hij niks?" Het rood van de wijn leek haar zicht te vertroebelen. Ze viel weer terug in haar stoel en haar vingers klauwden in het tafelkleed terwijl haar ogen de zijne weer zochten. Nog altijd keek hij naar haar.
Het was net alsof hij niet in de gaten had wat er aan de hand was. Hij glimlachte zelfs en aan het bewegen van zijn mond, kon ze zien dat hij wat tegen haar zei. Maar zijn woorden bereikten haar oren niet. Het leek wel een nachtmerrie waar ze in verzeild was geraakt. Niemand die door scheen te hebben wat er met haar aan de hand was....
Killer werd ze. De kou leek van binnenuit te komen en langzaam op te kruipen. Steeds verder, steeds kouder. Ze was niet eens meer in staat te bibberen, zo verlammend werkte de kou. Trager en trager ging de wereld en de wijn had nu haar hele beeld rood gekleurd. Bloedrood.
IJs kroop langzaam verder via haar aderen en likte nu al aan de buitenranden van haar hart. "Niet stoppen met kloppen!", gilde ze inwendig. "Sla dan, klop alsjeblieft hart, klóp..toe dan! Verjaag de kou.." Maar de eerste kille vingers hadden haar hart al bereikt en grepen het stevig vast. Langzaam kneep de kou alle warmte haar hart uit.
Trager en trager, killer en killer. Haar ogen gingen langzaam dicht en haar lichaam werd slap.
Net zolang tot de kilte gewonnen had.
Met een laatste slag, gaf haar hart zich gewonnen.
Het stopte met kloppen.
"Nou", dacht hij. "Dat was nog best snel gegaan." Tevreden ruimde hij snel de tafel af. Het tafelkleed was wel verpest met die enorme wijnvlek erop zo. Dat was nou een beetje jammer. Maar hij moest eigenlijk niet zeuren. Al met al was het 'vlekkeloos' verlopen. Hij grinnikte wat om zijn eigen grapje.
Geen gedoe, geen bloed en geen gegil. Dan kon die wijnvlek er ook wel bij.
Alleen van haar ogen had hij onwillekeurig toch een beetje de kriebels gekregen. Hij wilde maar dat ze ze eerder had dichtgedaan, zodat hij niet naar haar doodsangst had hoeven kijken. Hoewel....het was ook best boeiend geweest. Hoe vaak in je leven zag je nou letterlijk het leven uit iemand verdwijnen?
Nee, hij was echt heel tevreden! Het gif had perfect gewerkt en ze had niets doorgehad al die dagen. Steeds een beetje meer. Geen water bij de wijn maar haar doodselixer. Wat wist ze nou helemaal van wijn? Ze had het niet eens geproefd.
Hij keek bedachtzaam naar haar lichaam wat levenloos in de stoel hing. Haar hoofd achterover en haar armen slap langs haar zij. Ze was mooi. Ze was altijd mooi geweest, dat was het ook niet. Maar dat geld. Dat verdomde geld wat op háár rekening stond, en niet op de zijne. Hij had haar wel kunnen vermoorden toen ze heel beslist had gezegd, dat de erfenis die zij ontvangen had, op haar rekening bleef staan. Ze kon geld opnemen wanneer hij het wilde, geen probleem. Hij zijn vrouw om geld bedelen?! Geen haar op zijn hoofd die erover piekerde. Maar wat hij ook had geprobeerd, ze had voet bij stuk gehouden. Ja, hij had haar wel kunnen vermoorden vanwege die blanco blik op haar gezicht toen ze maar bleef weigeren.
“Kijk nu eens wie er blanco kijkt!” Triomfantelijk beet hij de woorden haar levenloze lichaam toe.
Het gif was een piece of cake geweest als medewerker farmacologie. Verwoed sjorde hij haar lichaam op de grond en begon met reanimeren, terwijl hij 112 draaide. Het moest natuurlijk wel een ongeluk lijken. Het nummer van de begrafenisondernemer zocht hij ook maar vast op. Hij zou een mooie kist voor haar uitzoeken. Dat kon er wel af, met al die duizenden euro’s die straks op zijn rekening zouden staan. “Zoet maar lief, ik zorg dat je er mooi bij ligt hoor” zei hij net voordat hij in paniek in de hoorn riep “Help, help! Mijn vrouw! Ze heeft een hartaanval gehad denk ik!!”
Stil en spierwit lag ze tussen de satijnen draperieën die haar kist sierden. Haar ogen gesloten, haar haren gekruld langs het albasten gezicht. Een rode, volledig in bloei zijnde roos lag op haar borst. Symbool voor het leven wat midden in de bloei was geëindigd. Ja, hij had het prachtig geregeld, ze kon niet anders dan toegeven. De ebbenhouten kist glansde zacht in het kaarslicht van de rouwkamer. Stil was het hier. Dood en doodstil. Zo anders dan ze als arts soms meemaakte, wanneer een leven onder haar handen uitgleed. Dan was het rumoerig en bloederig, met geluiden van allerlei apparaten.
Zo sereen als ze er zelf nu bijlag had ze het nog niet eerder meegemaakt.
Mijn God wat was ze mooi zo. Ongenaakbaar bijna. Een ware ijskoningin. En erg dood! Hij sloot de deur achter zich en liep op de bijna zwarte kist af. Nog een laatste kus, nog een laatste afscheid. Nog een laatste dank je wel. Ze had hem rijk gemaakt! Die hooghartige heks, zijn vrouw de arts, had mooi het onderspit moeten delven tegen een farmaceutisch medewerkertje. Oh als hij het haar toch eens zeggen kon. Daar had hij wel een duizendje of wat voor over. Geld zat!
Met zijn vinger gleed hij langs de randen van de kist. Het satijn voelde glad en koud onder zijn vingers. Maar niet zo koud als haar lippen zouden voelen, wanneer hij haar voor de laatste maal zou kussen.
Heel langzaam boog hij voorover. Haar stil gezicht wit en haast doorschijnend onder hem. Nog een centimeter, een halve en dan zou hij haar bevroren mond kussen. “Vaarwel liefste….en bedankt hè!”
Ze knipperde met haar ogen tegen de zon, toen zijn kist langzaam in de bevroren aarde zakte. Kon zij weten dat hij een zwak hart had gehad?
Ze had nog zo haar best gedaan haar ogen langzaam open te doen en hem niet al te dreigend aan te staren, toen zijn lippen haar warme mond ten afscheid kusten……..
© Rafe
Hij moest toch zien wat er met haar aan de hand was?
Ze bracht haar hand naar haar keel in een poging het weg te wrijven. Maar het bleef bij een gebaar. Het was zinloos. Ze wilde schreeuwen "Wat gebeurt er met me?! Help me dan toch!" Maar de zinnen bleven steken in haar nauwelijks geopende mond. Ze kwam half overeind en stootte haar glas om. Wijn stroomde bloedrood over het witte tafelkleed. "Waarom zei hij niks? Waarom deed hij niks?" Het rood van de wijn leek haar zicht te vertroebelen. Ze viel weer terug in haar stoel en haar vingers klauwden in het tafelkleed terwijl haar ogen de zijne weer zochten. Nog altijd keek hij naar haar.
Het was net alsof hij niet in de gaten had wat er aan de hand was. Hij glimlachte zelfs en aan het bewegen van zijn mond, kon ze zien dat hij wat tegen haar zei. Maar zijn woorden bereikten haar oren niet. Het leek wel een nachtmerrie waar ze in verzeild was geraakt. Niemand die door scheen te hebben wat er met haar aan de hand was....
Killer werd ze. De kou leek van binnenuit te komen en langzaam op te kruipen. Steeds verder, steeds kouder. Ze was niet eens meer in staat te bibberen, zo verlammend werkte de kou. Trager en trager ging de wereld en de wijn had nu haar hele beeld rood gekleurd. Bloedrood.
IJs kroop langzaam verder via haar aderen en likte nu al aan de buitenranden van haar hart. "Niet stoppen met kloppen!", gilde ze inwendig. "Sla dan, klop alsjeblieft hart, klóp..toe dan! Verjaag de kou.." Maar de eerste kille vingers hadden haar hart al bereikt en grepen het stevig vast. Langzaam kneep de kou alle warmte haar hart uit.
Trager en trager, killer en killer. Haar ogen gingen langzaam dicht en haar lichaam werd slap.
Net zolang tot de kilte gewonnen had.
Met een laatste slag, gaf haar hart zich gewonnen.
Het stopte met kloppen.
"Nou", dacht hij. "Dat was nog best snel gegaan." Tevreden ruimde hij snel de tafel af. Het tafelkleed was wel verpest met die enorme wijnvlek erop zo. Dat was nou een beetje jammer. Maar hij moest eigenlijk niet zeuren. Al met al was het 'vlekkeloos' verlopen. Hij grinnikte wat om zijn eigen grapje.
Geen gedoe, geen bloed en geen gegil. Dan kon die wijnvlek er ook wel bij.
Alleen van haar ogen had hij onwillekeurig toch een beetje de kriebels gekregen. Hij wilde maar dat ze ze eerder had dichtgedaan, zodat hij niet naar haar doodsangst had hoeven kijken. Hoewel....het was ook best boeiend geweest. Hoe vaak in je leven zag je nou letterlijk het leven uit iemand verdwijnen?
Nee, hij was echt heel tevreden! Het gif had perfect gewerkt en ze had niets doorgehad al die dagen. Steeds een beetje meer. Geen water bij de wijn maar haar doodselixer. Wat wist ze nou helemaal van wijn? Ze had het niet eens geproefd.
Hij keek bedachtzaam naar haar lichaam wat levenloos in de stoel hing. Haar hoofd achterover en haar armen slap langs haar zij. Ze was mooi. Ze was altijd mooi geweest, dat was het ook niet. Maar dat geld. Dat verdomde geld wat op háár rekening stond, en niet op de zijne. Hij had haar wel kunnen vermoorden toen ze heel beslist had gezegd, dat de erfenis die zij ontvangen had, op haar rekening bleef staan. Ze kon geld opnemen wanneer hij het wilde, geen probleem. Hij zijn vrouw om geld bedelen?! Geen haar op zijn hoofd die erover piekerde. Maar wat hij ook had geprobeerd, ze had voet bij stuk gehouden. Ja, hij had haar wel kunnen vermoorden vanwege die blanco blik op haar gezicht toen ze maar bleef weigeren.
“Kijk nu eens wie er blanco kijkt!” Triomfantelijk beet hij de woorden haar levenloze lichaam toe.
Het gif was een piece of cake geweest als medewerker farmacologie. Verwoed sjorde hij haar lichaam op de grond en begon met reanimeren, terwijl hij 112 draaide. Het moest natuurlijk wel een ongeluk lijken. Het nummer van de begrafenisondernemer zocht hij ook maar vast op. Hij zou een mooie kist voor haar uitzoeken. Dat kon er wel af, met al die duizenden euro’s die straks op zijn rekening zouden staan. “Zoet maar lief, ik zorg dat je er mooi bij ligt hoor” zei hij net voordat hij in paniek in de hoorn riep “Help, help! Mijn vrouw! Ze heeft een hartaanval gehad denk ik!!”
Stil en spierwit lag ze tussen de satijnen draperieën die haar kist sierden. Haar ogen gesloten, haar haren gekruld langs het albasten gezicht. Een rode, volledig in bloei zijnde roos lag op haar borst. Symbool voor het leven wat midden in de bloei was geëindigd. Ja, hij had het prachtig geregeld, ze kon niet anders dan toegeven. De ebbenhouten kist glansde zacht in het kaarslicht van de rouwkamer. Stil was het hier. Dood en doodstil. Zo anders dan ze als arts soms meemaakte, wanneer een leven onder haar handen uitgleed. Dan was het rumoerig en bloederig, met geluiden van allerlei apparaten.
Zo sereen als ze er zelf nu bijlag had ze het nog niet eerder meegemaakt.
Mijn God wat was ze mooi zo. Ongenaakbaar bijna. Een ware ijskoningin. En erg dood! Hij sloot de deur achter zich en liep op de bijna zwarte kist af. Nog een laatste kus, nog een laatste afscheid. Nog een laatste dank je wel. Ze had hem rijk gemaakt! Die hooghartige heks, zijn vrouw de arts, had mooi het onderspit moeten delven tegen een farmaceutisch medewerkertje. Oh als hij het haar toch eens zeggen kon. Daar had hij wel een duizendje of wat voor over. Geld zat!
Met zijn vinger gleed hij langs de randen van de kist. Het satijn voelde glad en koud onder zijn vingers. Maar niet zo koud als haar lippen zouden voelen, wanneer hij haar voor de laatste maal zou kussen.
Heel langzaam boog hij voorover. Haar stil gezicht wit en haast doorschijnend onder hem. Nog een centimeter, een halve en dan zou hij haar bevroren mond kussen. “Vaarwel liefste….en bedankt hè!”
Ze knipperde met haar ogen tegen de zon, toen zijn kist langzaam in de bevroren aarde zakte. Kon zij weten dat hij een zwak hart had gehad?
Ze had nog zo haar best gedaan haar ogen langzaam open te doen en hem niet al te dreigend aan te staren, toen zijn lippen haar warme mond ten afscheid kusten……..
© Rafe
