Fly Like An Eagle

Heel de vakantie had hij al boven zijn boek uit gegluurd naar de kleurige parachuutjes die achter het bootje de lucht ingingen. Vanaf zijn ligbed had hij vrij zicht op iedereen die met een enthousiast gezicht terugkwam en dan had hij het nog niet eens over hun blije gejoel, wat hij luid en duidelijk kon horen wanneer ze zo vrij als een vogeltje in de lucht zweefden, meters boven het wateroppervlak. Hij voelde de kriebels in zijn buik tintelen bij het idee alleen al.
Dát wilde hij ook!
Voor het gemak vergat hij maar even dat hij aan een lichte vorm van hoogtevrees leed. Kom op zeg, je bent een vent of je bent een vent!
Nog een dagje of wat en dan zouden ze hun koffers al weer moeten pakken en zou hij weer in no time in het ritme van alledag zitten. En na dagen bommetjes maken, lezen en zonnen vond hij dat het nu wel eens tijd geworden was.
Hij wilde ook zweven!

Hij trok de stoute slippers aan en zijn mooiste zwembroek (je wist maar nooit wie hem daar zag bungelen…..) en stapte stoer op het huisje af waar je een parasailtochtje kon boeken. In minder dan een minuut was hij 55 euro lichter en nog wat extra kriebels in zijn buik rijker.
Hij duwde zijn borst nog een beetje meer vooruit en na zijn kleine meid een grote kijk-papa-eens-stoer-zijn-glimlach te hebben toegeworpen liep hij naar het steigertje waar het bootje hem zou oppikken. Het meewarige glimlachje en licht hoofdschudden van zijn prinses wuifde hij nonchalant weg.

Het bootje voer met een flinke snelheid een eind uit de kust en hij volgde keurig de orders op; zitten op de achterplecht nadat hij eerst in een soort van tuigje was gestapt, waarvan hij nou niet echt wist of dat wel zo comfortabel zou hangen…. Maar nog even en dan zou hij de bink zijn en van grote hoogte zwaaien en joelen terwijl hij prachtig uitzicht had op al het moois op het strand onder hem.
Ah, nu gingen ze de haken vastmaken waaraan hij zou hangen. Vol ongeloof staarde hij naar de twee lullige haakjes waarmee hij aan de parachute vastgemaakt werd.
Twee?
Twéé maar?!!
Hij had verwacht minstens met een haak of tien bevestigd te worden. De kriebels in zijn buik begonnen op slag andere vormen aan te nemen. Juist toen hij wilde vragen of dat allemaal wel safe was maakte het bootje vaart en rolde de lier uit.
“Ehhhh….signore….” stotterde hij.
Maar de wind greep het kleurig doek en hij zoefde omhoog met een snelheid die er vanaf de kant heel anders had uitgezien. Hij voelde hoe hij hoger en hoger ging maar hij verdomde het om naar beneden te kijken. Met zijn knokkels wit van het beethouden aan de touwen hield hij zijn blik strak voor zich uit gericht. Geen haar op zijn hoofd die er over piekerde naar beneden, de diepte in te kijken.
Door zijn hoofd schoot het vrolijke gejoel van de mensen die hem voor waren gegaan, terwijl er uit zijn keel slechts een vreemdsoortig gekreun tevoorschijn kwam wat meer leek op jammeren dan op joelen.

Eindelijk was hij weer beneden. Hij trok zijn mooie zwembroek recht en duwde zijn schouders naar achteren terwijl hij een glimlach op zijn ietwat wit weggetrokken gezicht forceerde en wandelde de steiger af.
“Hoi prinses, stoer was ik hè?”
Ze knikte braaf ja.
Als hij een beetje zijn best deed, kon hij best doen of hij haar geproest, wat langzaam over was gegaan in de slappe lach, niet hoorde.
Je bent een vent, of je bent een vent. Ha!


© Rafe
12 aug 2010

Iedere gelijkenis die u denkt te bespeuren omtrent de hoofdpersoon en een zeker bestaand persoon, berust louter en alleen op puur toeval.