Nee, geen handenvol. Nee, ook geen rijen en rijen dik.
Slechts op één hand
te tellen.
Sterker nog, op één vinger.
Maar wel door dik en dun.
Onvoorwaardelijk en onverbrekelijk.
Hij is dan ook mijn beste vriend!
Sommige mensen vertellen trots dat ze massa's echte vrienden hebben.
Nou, dan ben ik misschien zielig, maar ik heb er maar ééntje.
Die ene échte.
Die ene met wie ik al jaren en jaren dik bevriend ben.
Die me van jong
ventje volwassen heeft zien worden. Waarmee ik me vroeger als een speer uit de
voeten maakte, als we rottigheid hadden uitgehaald. Samen stonden we naast
elkaar als het eens tot matten kwam. Om ons konden ze niet heen!
Jong en vol
branie waren we. Niet te stuiten samen!
Voor elkaar door het vuur!
Maar
hij hield ook mijn kop vast als ik moest kotsen na het stappen, ondertussen
vloekend dat ik zo lekker bezig was.
Ik werk met hem samen, al jaren
elke dag, vijf dagen per week.
Wij kennen elkaar echt van top tot teen en
binnenste buiten. Aan één oogopslag hebben we genoeg om te zien wat er aan de
hand is met elkaar.
Is hij soms een beetje down, dan ga ik als een waus gek
voor hem staan te doen om hem een beetje op te vrolijken. Omgekeerd gooit hij
een poetsdoek naar mijn hoofd als mijn gedachten afdwalen wanneer mij iets dwars
zit.
Maar als er echt iets aan de hand is, en het gaat dieper, dan zakken we
af naar de kroeg en hebben we alle tijd.
Dan zijn we er voor elkaar.
Biertje erbij en ouwehoeren maar.
Mijn maatje is zo iemand die niet
bij je op bezoek komt... Nee, hij is bij mij gewoon net zo thuis als ikzelf en
omgekeerd ik bij hem ook.
Visite? Hij?
Niks hoor, hij hoort gewoon bij
het meubilair. Als we samen, een film hebben liggen kijken, onderuit gezakt op
de bank met van alles te eten binnen handbereik en ik ben per ongeluk in slaap
gevallen, dan is hij degene die een plaid over me heen gooit, het licht uit doet
en de deur achter zich in het slot trekt.
De volgende morgen grijnst hij me
vals toe als hij vraagt of ik lekker geslapen heb?!
We thai-boksen
samen. We fietsen samen. We squashen samen. En geloof me, dan geven we elkaar
geen punt kado hoor! Om na onze winst de ander eens even lekker in te peperen
hoe ongelofelijk hij wel niet verloren heeft! Om daarna natuurlijk gewoon samen
nog een uur aan de bar te hangen......
Samen aan onze Harley prutsen. Niet
meer woorden sprekend dan het noodzakelijke, "geef mij die sleutel eens."
Samen stil zijn en toch ons niet ongemakkelijk voelen.
Dat is ware
vriendschap.
Eindeloos rijden op de motor, geen gezeur en gewoon gaan!
Hij was erbij toen ik de grote stap nam en ging samenwonen.
Stralend
sloeg hij me op mijn schouders en wenste me alle geluk van de wereld.
Om
diezelfde schouders sloeg hij stil zijn arm toen hij er getuige van was dat we
ieder onze eigen kant weer opgingen.
Eindeloos heeft hij naar me geluisterd,
uren hebben we gepraat. En tegen wil en dank sleepte hij me overal mee naar toe,
zodat ik niet thuis bleef zitten. Altijd was hij er.
Hij was één van de
eersten die mijn kleine meisje zag, toen ze net geboren was. Slikkend van
ontroering en zijn eigen gevoel verbijtend. Mijn prinses is dól op hem!
En
mán, wat gun ik hem zijn eigen prinses.
Zonder woorden dat grote gevoel van
elkaar begrijpen en meevoelen.
Delen in elkaars vreugde maar ook elkaars
verdriet.
Gelukkig zijn we allebei net zo gek en kunnen we ook al gauw
weer lachen. Samen doen alsof we 's werelds beste rockband zijn, als hij op mijn
ouwe valse gitaar zit te tokkelen en ik als een nachtegaal met keelpijn meebrul.
Midden op de dansvloer tussen alle mensen wedstrijdje 'uit-de-maat-dansen'
doen en elkaar onschuldig aankijken als iedereen ons vreemd aan gaat staan
staren.
Uuuuren luistert hij naar mijn gepraat over de liefde van mijn
leven. "Stop met zeveren en trouw in Godsnaam met haar!" roept hij uit als ik
weer eens stiekem haar naam in een hoekje van een net gestuukt muurtje schrijf.
"Verliefd.....Rafe die is verliehieeefd" zingt hij net zolang tot ik er
knettergek van wordt en iets naar zijn hoofd smijt.
Altijd lachen wij twee,
nooit sacherijnig.
En de doodenkele keer dat we ruzie hebben, schelden
we elkaar de huid vol, slaan en gooien met de deuren en stampen we allebei met
een kwaaie kop de andere kant op.
Maar nooit voor lang.
Voor we het
weten zitten we elkaar dommig aan te kijken en geven we elkaar een plagerige
klap tegen onze schouders.
Er zijn niet veel mensen die alles van je
accepteren.
Bij wie je je nooit anders voor hoeft te doen. Die je nemen
zoals je bent, ongeacht of ze het er nou mee eens zijn of niet.
Hij doet
het.
Mij nemen zoals ik ben. Met alles wat bij mij hoort.
Nee....ik
heb dan misschien niet veel échte vrienden.
Maar die ene, mijn maatje door
dik en dun....dat is de beste vriend die een man zich wensen kan!
Da's meer
dan vriendschap!
© Rafe
