Liefde en vriendschap. Steun door dik en dun, zonder voorwaarden mijnerzijds.
Als het heftig werd waren we samen sterk.
Mijn schouders zijn sterk. Mijn
schouders kunnen wel wat hebben.
Ik draag met liefde de last van diegene die
ik tot mijn vrienden reken. Twee kunnen meer dan één, en met nóg meer is lijden
licht dragen.
Maar ik wist niet dat aan vriendschap soms voorwaarden
gesteld worden. In mijn ogen is vriendschap juist onvoorwaardelijk , intens en
zonder eisen.
Zonder vanzelfsprekendheid.
Zonder oor- of veroordelen.
Zonder rancune wanneer dingen anders lopen dan je graag zou willen. Wanneer
het leven soms een wending neemt die niemand van te voren had kunnen voorzien.
En plotsklaps is steun niet meer genoeg. Plotsklaps zijn er voorwaarden
en eisen die onvervulbaar zijn. Plotsklaps is alles te weinig.
Dan wordt
ware vriendschap op de proef gesteld.
En soms, zo heel soms, blijkt de
vriendschap de storm niet te doorstaan. En worden woorden geuit die onomkeerbaar
zijn. Woorden die niet vergeten kunnen worden.
Nu niet en nooit niet.
Verdrietig kijk ik om en zie wat was.
Een mooie vriendschap, er zijn
voor elkaar en houden van op eigen unieke wijze.
Nee, vergeten kan ik niet.
Wil ik niet.
Maar wraak heb ik niet in me en daar ben ik blij om.
Ik
koester al het moois wat we hadden, samen, voor en door elkaar.
Nee….ook dat
wil ik niet vergeten.
Ik ben er. Nog steeds. Misschien anders dan voorheen,
maar ik ben er.
Zonder voorwaarden en zonder eisen.
© Rafe
14 aug 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten