Een bijzondere ontmoeting

Zacht tinkelend viel het sieraadje voor hem op de grond. Hij bukte zich en pakte het kleine metalen roze strikje op en legde het in de palm van zijn hand. Toen hij zijn blik oprichtte zag hij de snel verdwijnende rug van een vrouw. Ze had een kleurige sjaal om haar hoofd en hij zag vanaf hier dat haar jas om haar schouders zwabberde.
“Mevrouw” riep hij. “Mevrouw, u verliest wat!”
Ze stopte abrupt en keek verward in het rond alsof ze verbaasd was dat de woorden voor haar bestemd zouden kunnen zijn.
“Mevrouw…”
Met een paar haastige passen was hij bij haar en raakte haar arm aan. Ze draaide zich nu helemaal naar hem om en hij keek in het gezicht van een nog jonge vrouw.
“Ehh”
Even stotterde hij maar toen herpakte hij zich.
“Je bent wat verloren”
Haar handen gingen automatisch naar de revers van haar jas en haar vingers plukten aan de plek waar het sieraadje blijkbaar had moeten zitten. Toen het tot haar doordrong dat het er inderdaad niet zat keek ze hem vragend aan.
Hij opende zijn handpalm en een glimlach brak door op haar kwetsbaar gezicht toen ze het kleine strikje zag liggen.
“Oh dankjewel” zei ze met een stralende lach die haar gezicht van grauw naar zonnig toverde, terwijl ze het kleine strikje uit zijn handpalm pakte.
“Het achterkantje heeft losgelaten denk ik” zei ze.
Hij speurde over de grond of hij het misschien zag liggen, maar tevergeefs.
“Het geeft niet” glimlachte ze. “Ik heb er thuis nog veel meer liggen”
“Oh?”
Hij keek vragend.

Ze raakten aan de praat. Ze vertelde dat ze Pink Ribbon een heel warm hart toedroeg. Dat was het sieraadje namelijk, een kleine pink ribbon. Ze keek even verlegen en haar hand ging automatisch naar de doek om haar hoofd en verschikte hem een beetje.
“Weet je wat Pink Ribbon is?” vroeg ze nieuwsgierig, haar verlegenheid alweer naar de achtergrond verdrongen.
Hij glimlachte en zei dat hij er wel eens van gehoord had, maar dat hij graag van haar nog wat meer uitleg kreeg. Hij had alle tijd van de wereld en de vrouw leek het graag te willen vertellen.
Langzaam liepen ze verder toen ze vertelde over de borstkanker die ze had gekregen. Over hoe ze hadden vermoed dat het genetisch zou zijn. Kanker kwam té veel in de familie voor en toen zij zo jong borstkanker kreeg waren ze gaan spitten. Ze had een jonger zusje en ze wilde kost wat kost voorkomen dat ook zij kanker kreeg. Die kans was één op acht bijna, als het erfelijk was. Samen met haar zus was ze het onderzoekscircuit ingerold. Ze had bloed afgestaan om te kunnen laten vaststellen of zij het kankerveroorzakende BRCA1 en BRCA2-gen had.
Het was spannend geweest, heel spannend. Maar de opluchting was vele male groter toen vast was komen te staan dat ze het niet had. Dat hield in dat haar zusje het ook niet kon hebben en ze was zó blij geweest. Haar zusje had dochters en ze had er niet aan willen denken wat er dan had moeten gebeuren.
“Het houdt niet op namelijk, weet je” zei ze terwijl ze hem ernstig aankeek en even slikte.
“Het gaat maar verder en verder. Vijftig procent kans dat je het aan je kinderen doorgeeft als je gendrager bent.”

Ze vertelde dat heel veel mensen, vróuwen ook, dat niet wisten. Dat er ook nog zo veel vrouwen waren die niet maandelijks hun borsten controleerden. Pink Ribbon deed er alles aan om de maatschappij, maar vooral ook vrouwen, zich bewust te laten worden van borstkanker. Zodat je er vroeg bij kon zijn, zodat het aantal vrouwen met borstkanker misschien langzaam verminderd kon worden. En het mooie was dat ze dat op zo’n positieve manier deden. Pink Ribbon organiseert van alles om geld te kunnen genereren voor onderzoek, voor preventie.
En deze maand, oktober, is het Pink Ribbon maand. Dan staan ze in het zonnetje en krijgen ze de volle aandacht waardoor hun doel, aandacht voor borstkanker, dubbel en dwars verwezenlijkt wordt.
Ze zweeg en haalde even adem waarna ze hem alweer glimlachend aankeek.
“Ik draaf door hè?”
Hij schudde zijn hoofd en zei dat ze een geweldige ambassadrice voor Pink Ribbon zou zijn. Even zag hij een lichtje in haar ogen en haar gezicht nam een bedachtzame uitdrukking aan.
“Zou je denken?” vroeg ze verlegen.
“Dat denk ik niet alleen, dat weet ik heel zeker” antwoordde hij stellig en met een grote grijns.
“Je hebt mij in ieder geval erg enthousiast gemaakt” verzekerde hij haar.
Ze boog iets naar hem toe en vertrouwde hem zacht toe dat ze er misschien maar eens een telefoontje aan moest wagen als ze thuis was. Verschrikt keek ze op haar horloge.
“Oh thuis! Ik moet naar huis, ze zullen niet weten waar ik blijf. Ik was maar even een ommetje aan het maken. Ze zijn zo gauw ongerust” voegde ze er met een vergoelijkend lachje aan toe.
“Doe je hand eens open” vroeg ze.
Hij opende zijn hand en keek hoe ze de kleine pink ribbon weer terug in zijn handpalm legde. Een warm gevoel doorstroomde zijn lichaam.
Tegelijkertijd zeiden ze dankjewel en schoten ook tegelijkertijd in de lach.
Toen ze aanstalten maakte om verder te gaan zei hij haar gedag en wenste haar sterkte, terwijl hij bij zichzelf bedacht wat een bijzondere ontmoeting dit was.
Haar doei kwam vrolijk en terwijl hij naar haar verdwijnende gestalte keek, constateerde hij tevreden dat haar tred wel lichter leek.
Het strikje hield hij stevig in zijn handpalm.


© Rafe

17 okt 2009