Een brief, ik kan het niet laten. Hoewel ik denk dat je best weet hoe ik me voel, hoe ik over jou voel. Want ook al doe ik mijn best het niet al te erg te laten blijken, vrees ik dat ik daar niet zo heel goed in ben. Het straalt van me af, dat moet bijna wel.
Je bent ook zo onwaarschijnlijk mooi en lief. Ik kan wel heel de dag naar jou kijken, en dan nog krijg ik geen genoeg van jouw aanblik; zijdezachte haren, glanzende ogen en een lach die ontelbare vlinders keer op keer wakker schudt in mijn maag en ze wild rond laat fladderen.
Je bent echt met afstand het mooiste schepseltje op aarde dat ik ken.
En het liefste.
En het leukste.
En het slimste.
Ik moet wel schrijven, want wat ik de laatste tijd zie, breekt mijn hart bijna door midden. Het lijkt wel alsof je verliefd bent. En niet meer op mij, nee….. Je bent verliefd geworden op….op…. Op die Roy!
Hoe heeft dit nu kunnen gebeuren? Ik was toch jouw wereld? Jij en ik waren toch als één, onlosmakelijk verbonden?
Ik begrijp ook helemaal niet wat je in hem ziet. Of nou, misschien een klein beetje. Hij is misschien iets stoerder dan ik. Misschien zijn zijn haren ook iets meer volgens de laatste mode gekapt dan de mijne. Maar hey, niet iedereen ziet er goed uit met een Justin Bieber kapsel.
Dacht je dat ik niet zag hoe je naar zijn onwijs gave vervoermiddel keek, wanneer hij keer op keer langzaam voorbij rijdt in de hoop een glimp van jou op te vangen? Ik kan het toch ook niet helpen dat mijn brik al wat jaartjes meegaat?
Mijn hart knerpt in mijn borstkas als ik zie hoe je gezicht oplicht als de telefoon gaat. Je holt met zeven-mijls-passen het leven in en wentelt je in lichtvoetige verliefdheid, terwijl mijn hart met elke stap die je zet zwaarder lijkt te worden.
Ik moet toegeven dat het lijkt alsof je erg gelukkig van hem wordt. Misschien moet ik me er maar in schikken dat tegenwoordig Roy degene is die je laat schateren van de lach. Ik zag zelfs een blos op je wangen, die je eruit liet zien als een door de zon gerijpt abrikoosje.
Maar geloof me, liefste van me, het valt niet mee als er maar één op de hele wereld is die zo prachtig is als jij.
Het valt niet mee om dan mijn hart zo open te zetten, dat jij zonder angst erin en eruit kan stappen, je veilig en vertrouwd wanend in de allesomvattende liefde ervan. Roy boft maar. En hij heeft niet eens door hoeveel.
Mijn brief is klaar. Alles wat je zonder te lezen reeds weet staat geschreven in de kleur van mijn liefde voor jou.
Maar beloof me één ding.
Als na het zweven, de zwaartekracht aan je voeten trekt en de vleugels van liefde je niet houden kunnen, landt dan bij mij, je papa.
Want ik heb jou voor altijd onophoudelijk lief.
© Rafe
