Ik hou daar wel van!
Het prikkelt mijn fantasie en spitsvondigheid en laat me zaken die ik voor vanzelfsprekend heb gehouden soms volkomen onverwacht uit een andere invalshoek bekijken, waardoor ik mijn mening wel eens moet herzien. En dat doe ik dan ook met plezier, een mens is tenslotte nooit te oud om te leren nietwaar?
So far, so good.
Jammer genoeg heeft niet iedereen die redelijkheid in pacht. En minder nog de open, niet vooringenomen blik, zodat iedere discussie bij voorbaat volslagen zinloos wordt. Argumenten hebben totaal geen zin wanneer je gesprekspartner kijkt door een gekleurde bril en dit categorisch weigert in te zien. Hoe zinloos is het als de ander over weinig tot geen zelfkennis beschikt en uitsluitend overtuigd is van het eigen gelijk, ook al ligt het er duimendik bovenop dat dit niet zo is?
Uren worden gevuld met zinloos bekvechten, dagen van lamenteren vallen je ten deel tot je er horendol van wordt en weken van bevooroordeelde gesprekken vliegen als sterretjes rond je hoofd.
Goeie argumenten te berde brengen zeg je?
Toegeven en hopen op beterschap in de toekomst?
Jammer maar helaas.
Dit gaat vast en zeker op bij de weldenkende en met ruime blik en open mind gezegende medemens, maar niet voor het soort mensen wat onder de noemer van discussiëren slechts zichzelf een veer op die plek die ik nu niet zal noemen, wil steken, in plaats van in ruimhartigheid toe kan en wil geven dat een ander wellicht gelijk heeft. En oh wee als je aan hun goede bedoelingen durft te twijfelen, zij zijn immers heilig?!
Nee, met discussiëren heeft het niets te maken. Er is maar één woord wat hier volkomen op zijn plaats is: Discuzéuren!
© Rafe
