In mijn hart geëtst

Toen ik het nog maar net wist, was ik al uitzinnig van vreugde. En toen was ze nog niet eens geboren. We tuurden hand in hand naar die streepjes achter dat veel te kleine glaasje. En toen dan echt dat tweede streepje verscheen, toen het echt zeker was dat we papa en mama zouden worden, ach…..het werd geloof ik zwart voor mijn ogen. Sterretjes en vuurwerk, zó blij. Negen maanden lang waren we zwanger. En ja, ik weet het, dat klinkt echt heel erg geiten-wollen-sokkerig, maar we waren écht samen in verwachting. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo vol spanning naar iets heb uitgekeken.
Iedere dag keek ik naar mijn lief en zwol mijn hart van trots. Met het groeien van haar buik groeide ook mijn ongerustheid. Stel dat er iets mis zou gaan? Stel dat er iets zou gebeuren met dat kleine wezentje wat daar, in die bolle buik, zat te wachten tot het eindelijk ter wereld kon komen.
Mijn lief heeft me met de hand op haar hart moeten verzekeren dat seks echt eerlijk waar geen kwaad kon, want anders had ik haar negen maanden lang niet aangeraakt. En niet omdat ik haar niet prachtig vond. Want oh, wat was ze mooi. Haar ogen glansden net zo schitterend als haar haren in de zomerzon. Haar lichaam barstte uit elkaar van vrouwelijkheid en mán wat hield ik van haar, moeder van mijn kind.
Nee, ze was mooier dan ooit. Maar het idee dat….. Afijn, ik heb het maar van me afgezet.
’s Nachts, als ze naast me lag en sliep en ik nog wakker was, keek ik naar de ronding van haar buik en legde warm mijn hand erop terwijl ik zoete woordjes fluisterde. Het kleine wezentje daarbinnen had mijn hand in mum van tijd gevonden en zwom er naar toe, om zich er tegen aan te vleien. Zelfs toen kon ze me al feilloos vinden, mijn kleine meisje. Zo lagen we stil in het donker, in drieën verenigd.

Totaal verbijsterd kijk ik naar de vrouw die mijn hand fijn knijpt.
Is dat mijn lief? Wat is met haar gebeurd? Is de exorcist ontwaakt of wat is in hemelsnaam in haar gevaren? Oerkreten vergezellen haar gekreun en lijken ergens vandaan te komen waarvan ik zeker weet dat ik er nooit zal komen, al zou ik nog zo graag willen. Nooit zo diep, nooit zo intens. Die oerkracht is aan vrouwen voorbehouden.
Haar buik spant samen en ik sus en dep en puf mee dat het een lieve lust is. Ondertussen probeer ik volkomen zinloos mijn zenuwen de baas te worden die in volle vaart niet alleen door mijn keel gieren, maar door mijn hele lichaam.
Hoe gaan we dit overleven? Hoe moet dit goed komen?
Dan mag ik kijken. Kijken?! Er is nog geen kind, wat moet er te zien zijn dan?! Maar ik kijk en zie bij iedere wee donkere haartjes tevoorschijn piepen. Een bolletje wat er wel uit wil, maar nog niet kan. Mijn adem stokt en mijn hart bonkt bijna mijn keel uit als de haartjes bij de volgende wee weer te voorschijn komen. Zo mooi!
Ik ga bijna van mijn graatje als de verloskundige een scalpel pakt en een jaap, waarvan ik zeker weet dat dat nóóit meer goed komt, ratst in de strakgespannen huid rond het bolletje.
Daar is ze.
Oh man oh man, daar is ze. Met geen woorden weet ik te omschrijven wat ik toen voelde. Mijn moegestreden lief met mijn net zo moegestreden kleine meisje. Klein, rood, bloederig maar zó verschrikkelijk mooi.
Of ik de navelstreng door wilde knippen?
Hoe kon ik ze scheiden? Hoe kon ik die levenslijn tussen mijn twee wereldwonderen verbreken? Maar ik knipte en liet mijzelf daarmee in hun cirkel. Niet meer twee en één, maar drie!
Schoongewassen, gewogen en gewikkeld in een doek werd ze in mijn armen gelegd. In heel mijn leven heb ik heel veel emoties mogen beleven, heel veel vreugde ook. Maar bij de aanblik van dat kleine mensje van amper twee kilo, bij de aanblik van die kleine vingertjes…. Bij de aanblik van dat kleine donkerroze mondje dat wijd open van zich liet horen en dat hele kleine roze tongetje in het midden, niet groter dan mijn pinknagel…. Bij de aanblik van mijn dochter was ik voor het eerst in mijn leven waarlijk uitzinnig van vreugde.

© Rafe