Gedachten

Stil zitten en het allemaal eens even over me laten komen. Het broeit al een tijdje en steeds duw ik het weg. Maar het is er allemaal wel, daar boven in mijn hoofd.
Gedachten aan mensen die er niet meer zijn. Lieve vriendinnen, goede vrienden. Voor altijd in mijn hart gesloten.
En het is niet zo dat ik dagelijks aan ze denk. Maar het is wel zo dat ik ze altijd in mijn hart meedraag.
Soms, zo heel soms, als het maalt daarboven in mijn hoofd, dan voel ik ineens dat ze er zijn.
In hele simpele dingen.

Soms is het de wind die een rood herfstblaadje oppakt en het laat dansen vlak voor mijn raam. Rare rode buitelingen doen me denken aan haar, die zo vrolijk was dat ik ervan ging dansen. Haar lach aanstekelijker dan alles wat ik verzinnen kan.
Ja, ze is het beslist, dat buitelende blaadje in de wind.
Soms is het ook ineens een vergeten muziekje. Ben ik in 1 klap terug in de tijd dat we met een hele groep gingen stappen. Onbezorgd en voor de duivel niet bang.
Totdat hij er ineens niet meer was. Gewoon laten liggen na een vechtpartij. Precies toen we er eens niet allemaal bij waren.
Ja, ik voel hem in de muziek. Hij is er nog.
Ik laat mijn blik glijden over de foto's die in de kamer staan. Nog een mooie vriendin, gek als het leven zelf.
Ik kijk naar haar fotogezichtje en zie moeiteloos haar echte gezicht voor me. Ze is niet echt weg. Haar lichaam is er dan misschien niet meer, maar ik voel haar ziel zonder enige moeite in mijn hart kriebelen. Dan moet ik lachen en knipoog ik maar even naar haar foto.

Hoe anders is het met mensen die er nog wel zijn, maar wiens geest eigenlijk al aanstalten maakt om te vertrekken. Verward door onbegrijpbare wolken die hun geest vertroebelen kijken ogen zonder begrip in de ogen van hun dierbaren.
En zacht sijpelt de pijn dieper door naar binnen.
Ze willen wel, maar ze kunnen niet. In de war en niet meer weten wat of waar de basis is. Niet meer weten van wie die ogen zijn, die toch zo vriendelijk kijken, maar door de onherkenbaarheid dreigend aanvoelen.
'Ik ben het', klinkt het.
En verwoed probeert de laatste sprank helderheid de verwarring weg te jagen.
Soms lukt het even.
Soms breekt er even licht door en schijnt de ware mens door de verwarring heen.
'Hallo, ik ben er nog. Hou me vast en hou van mij, voor ik weer verdwijn.'
En dat doen we. Met heel veel liefde stoppen we de angst en het verdriet van 'weten' weg. Weten dat het maar voor even is.
En met heel veel liefde genieten we van het moment, van dit moment.

Mijn hoofd blijft aan de gang. Van alles cirkelt rond en nu ik toch zit laat ik het maar zijn gang gaan.
Het kan. Het mag.
Liefde schept ruimte aan dingen die ik misschien soms binnen houdt. Liefde biedt plek aan verstilde verdrieten en goed verstopte angsten.
Door en met haar liefde kan ik het laten komen nu.
Eventjes.

Ik denk aan mijn pa. Volkomen onverwacht kan ineens het gevoel toeslaan hoe het zou zijn zonder hem.
Onvoorstelbaar en ondenkbaar.
Mijn vader die me alles heeft geleerd wat ik weet in het leven. Samen met ma natuurlijk.
Maar wat zijn handen maken kunnen -konden- maken mijn handen.
Liefde voor perfectie heb ik van hem. Als we het doen, doen we het goed!
Uren geconcentreerd scheppen met verweerde vingers en eeltige handen.
Mijn pa heeft me de weg laten zien die mijn handen moesten volgen. En ik groei nog altijd als ik de blik in zijn ogen zie wanneer ik hem trots vertel over de laatst geklaarde klus.
De spieren in zijn sterke armen zijn geslonken, zijn handen stil nu. Zijn lichaam laat hem hopeloos in de steek en ik zou willen dat ik mijn kracht zijn lijf in kon blazen.
Dat ik het door kon geven, slechts door mijn hand op de zijne te leggen.
Samen maken, scheppen, net zoals we destijds steen voor steen mijn huis hebben opgebouwd. Het was zijn laatste klus en in ieder voegje en elke lik verf voel ik mijn vader.
Met een hele grote glimlach kijk in rond in mijn huis.
Meer dan een huis alleen. Gebouwd in liefde samen met pa.
Ik schud met mijn kop en bedenk me dat het nu wel welletjes is geweest. Pa zou me allang een schop onder mijn kont gegeven hebben!

Te ver vooruit kijken is ook niet goed. Net zo min als te lang achterom zien.
Maar zo af en toe, zo heel soms...
Dan mag het, dan kan het.

© Rafe