Het Verleden

Het verleden had zijn magie verloren.
Het paste me niet meer. Ik heb het afgedaan en zorgvuldig opgevouwen, niet in een hoek gesmeten, maar met liefde weggelegd.
De warmte ervan met me meedragend op mijn reis, want ik ben verder gegaan, verder op weg, met slechts mijzelf als metgezel.

Ik kijk terug in liefde op alles wat geweest is. Dat is niet altijd makkelijk en het lijkt niet voor iedereen weggelegd. Maar ik kijk om en tel mijn zegeningen.
En ik vergeet echt de nare dingen niet. Die zijn er ook zeker geweest. Misschien heb ik niet altijd de juiste dingen gedaan op het juiste moment. Misschien heb ik gekwetst, onbewust en zeker onbedoeld. Er zijn ook momenten geweest dat ik gekwetst ben en niet altijd begreep waarom iets op juist die manier moest.

Maar het heeft geen zin om te blijven hangen in wrok. Daar word je bitter van en dat is een eigenschap die ik niet ken. Niet wil kennen ook. Want het beïnvloed de tegenwoordige tijd en die is te mooi om een schaduw over te laten vallen.
Het verleden met alles wat daarbij hoort maakt deel van mij uit. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben.
En als ik omkijk, naar de weg die achter me ligt, dan zie ik daar mensen die ik voor altijd in mijn hart heb gesloten. Op hun eigen, speciale plek. Om nooit meer te vergeten. Liefde veranderd in een ‘ander’ houden van.

Van elk van die mensen heb ik iets geleerd.
Ieder van hen heeft me iets meegegeven wat ik koester en meedraag voor de rest van mijn leven. Wat me completer heeft gemaakt.
Ik glimlach en kijk terug in liefde, maar loop verder op de weg die zich voor me uitstrekt, met opgeheven gezicht en een licht hart.


© Rafe