Ik weet niet meer precies wanneer je er mee begonnen bent. En waarom weet ik al helemaal niet. Maar op een kwade dag ging de telefoon en nam ik op, onbevangen, onwetend van het feit dat ik in de maanden erna nooit meer onbevangen de telefoon zou opnemen.
Jij was het.
Waarom zei je eigenlijk niks?
Dat het geen verkeerd gedraaid nummer was had ik al snel door, want je ademhaling kwam zwaar mijn gehoor binnen. Natuurlijk ging ik er van uit dat je een maffe hijgster of hijger was. Ik maakte nog een grapje, hing op en vergat het hele telefoontje. Tot je de dag erna weer belde en niks zei. En de dag erna ook. En die erna ook.
Alleen maar die ademhaling die mijn wereld ongevraagd en ongewild penetreerde. Als ik toen had geweten hoe ziek je eigenlijk was, was ik op dat moment linea recta naar de politie gegaan. Maar ja, toen ik maanden later bij een vage en ongeïnteresseerde agent aangifte deed, realiseerde ik me hoe slim je eigenlijk was. Ik wist niks van je.
Echt helemaal niks.
Ja, de foto’s die je op mijn werk liet bezorgen. De eerste keer kreeg ik zowat een hartverzakking toen Jordy, mijn directe collega, me vreemd aankeek en me zwijgend meevoerde naar mijn werkplek en daar alleen maar wees naar de verknipte foto’s die op mijn bureau lagen.
De uitgeknipte plaatjes van mij zonder hoofd die je bij mij, mijn ouders en mijn vrienden in de brievenbus stopte, jaagden niet alleen mij de stuipen op het lijf, maar iedereen.
Dát wist ik van je, dat en al die dingen die uit jouw zieke geest voortkwamen en die je op mij projecteerde.
En niet te vergeten de telefoontjes, die gekmakende telefoontjes! Nu niet meer zwijgzaam en stil, maar met langzaam en hard gefluisterde verslagen van wat ik die dag gedaan had.
Je weet wat ik bedoel hè, met hard fluisteren?
Ja, je weet precies hoe angstaanjagend dat is en welk effect het sorteert.
Mijn leven ging om jou draaien. Was dat de bedoeling? Was het precies dát waar het jou om te doen was, jij als wreed middelpunt van mijn leven?
Waarom heb je mij daar voor uitgezocht? Waarom in Godsnaam? Wat heb ik jou misdaan dat je mijn leven zo tot een hel maakt, dat ik bij iedere stap die ik zet al mijn zintuigen op scherp heb, omdat ik bang ben dat jij in de buurt bent. Dat je achter me loopt in de schaduwen van de straten en me observeert als een luipaard zijn prooi, klaar om aan te vallen. Bij iedere stap die ik zet moet ik me beheersen om me niet om te draaien in de hoop een glimp van je op te vangen, zodat ik tenminste weet wie er achter mij aanzit. Tot wanhoop drijf je me!
En je geniet ervan
Maar één ding ben je vergeten. In één hoek van mijn ziel ben je vergeten te kijken en als je dat wel gedaan had zou je geweten hebben dat ik het nooit toe zou staan dat jij mijn leven over zou nemen. Je bent zo van jezelf overtuigd, je hoogmoed heeft zich zo vastgezet in je brein, dat je onachtzaam bent geworden.
Heb je je nou serieus nooit afgevraagd waarom ik geen ander nummer heb genomen? Of een geheim nummer? Dacht je nu echt dat ik je wilde horen?! Heb je nu werkelijk gedacht dat ik lijdzaam toe zou blijven kijken hoe jij langzaam maar zeker mijn leven kapot maakt?
Je arrogantie heeft voor een storing in je antennes gezorgd, anders had je vast en zeker opgepikt waar ik mee bezig was en had je jezelf niet zo glansrijk verraden.
Oh, schrik je nu?
Ja schrik maar, want je hebt je verraden op zóveel manieren, dat als je het wist je er helemaal ziek van zou worden.
Luisteren, mijn beste, luisteren, dáár draait het om.
Maar je kon het niet hè, alleen maar luisteren naar mijn angst. Je moest en zou wat zeggen. Langer aan de telefoon blijven dan goed voor je was, alleen realiseerde je het je niet.
Langzaam maar zeker heb ik kleine stukjes informatie verzameld. Geluiden gehoord op de achtergrond terwijl je met je slepende stem mij angst in wilde boezemen. Woordjes heb ik opgepikt en aanwijzingen opgevangen waarvan jij niet eens wist dat je ze weggaf. Gékmakend langzaam kon ik verbanden leggen en puzzelstukjes op hun plaats leggen. Gekmakend langzaam kwam ik beetje bij beetje dichter bij je in de buurt en je hebt het niet eens gemerkt!
Ben jij nou een stalker?!
Dus als je klaar bent met lezen -en dat ben je bijna want ik ben klaar met mijn verhaal- zorg dan maar dat je ogen in je achterhoofd hebt en dat je sensoren op scherp staan, want ik ben er.
Hier, in de schaduw van jouw leven.
© Rafe
Jij was het.
Waarom zei je eigenlijk niks?
Dat het geen verkeerd gedraaid nummer was had ik al snel door, want je ademhaling kwam zwaar mijn gehoor binnen. Natuurlijk ging ik er van uit dat je een maffe hijgster of hijger was. Ik maakte nog een grapje, hing op en vergat het hele telefoontje. Tot je de dag erna weer belde en niks zei. En de dag erna ook. En die erna ook.
Alleen maar die ademhaling die mijn wereld ongevraagd en ongewild penetreerde. Als ik toen had geweten hoe ziek je eigenlijk was, was ik op dat moment linea recta naar de politie gegaan. Maar ja, toen ik maanden later bij een vage en ongeïnteresseerde agent aangifte deed, realiseerde ik me hoe slim je eigenlijk was. Ik wist niks van je.
Echt helemaal niks.
Ja, de foto’s die je op mijn werk liet bezorgen. De eerste keer kreeg ik zowat een hartverzakking toen Jordy, mijn directe collega, me vreemd aankeek en me zwijgend meevoerde naar mijn werkplek en daar alleen maar wees naar de verknipte foto’s die op mijn bureau lagen.
De uitgeknipte plaatjes van mij zonder hoofd die je bij mij, mijn ouders en mijn vrienden in de brievenbus stopte, jaagden niet alleen mij de stuipen op het lijf, maar iedereen.
Dát wist ik van je, dat en al die dingen die uit jouw zieke geest voortkwamen en die je op mij projecteerde.
En niet te vergeten de telefoontjes, die gekmakende telefoontjes! Nu niet meer zwijgzaam en stil, maar met langzaam en hard gefluisterde verslagen van wat ik die dag gedaan had.
Je weet wat ik bedoel hè, met hard fluisteren?
Ja, je weet precies hoe angstaanjagend dat is en welk effect het sorteert.
Mijn leven ging om jou draaien. Was dat de bedoeling? Was het precies dát waar het jou om te doen was, jij als wreed middelpunt van mijn leven?
Waarom heb je mij daar voor uitgezocht? Waarom in Godsnaam? Wat heb ik jou misdaan dat je mijn leven zo tot een hel maakt, dat ik bij iedere stap die ik zet al mijn zintuigen op scherp heb, omdat ik bang ben dat jij in de buurt bent. Dat je achter me loopt in de schaduwen van de straten en me observeert als een luipaard zijn prooi, klaar om aan te vallen. Bij iedere stap die ik zet moet ik me beheersen om me niet om te draaien in de hoop een glimp van je op te vangen, zodat ik tenminste weet wie er achter mij aanzit. Tot wanhoop drijf je me!
En je geniet ervan
Maar één ding ben je vergeten. In één hoek van mijn ziel ben je vergeten te kijken en als je dat wel gedaan had zou je geweten hebben dat ik het nooit toe zou staan dat jij mijn leven over zou nemen. Je bent zo van jezelf overtuigd, je hoogmoed heeft zich zo vastgezet in je brein, dat je onachtzaam bent geworden.
Heb je je nou serieus nooit afgevraagd waarom ik geen ander nummer heb genomen? Of een geheim nummer? Dacht je nu echt dat ik je wilde horen?! Heb je nu werkelijk gedacht dat ik lijdzaam toe zou blijven kijken hoe jij langzaam maar zeker mijn leven kapot maakt?
Je arrogantie heeft voor een storing in je antennes gezorgd, anders had je vast en zeker opgepikt waar ik mee bezig was en had je jezelf niet zo glansrijk verraden.
Oh, schrik je nu?
Ja schrik maar, want je hebt je verraden op zóveel manieren, dat als je het wist je er helemaal ziek van zou worden.
Luisteren, mijn beste, luisteren, dáár draait het om.
Maar je kon het niet hè, alleen maar luisteren naar mijn angst. Je moest en zou wat zeggen. Langer aan de telefoon blijven dan goed voor je was, alleen realiseerde je het je niet.
Langzaam maar zeker heb ik kleine stukjes informatie verzameld. Geluiden gehoord op de achtergrond terwijl je met je slepende stem mij angst in wilde boezemen. Woordjes heb ik opgepikt en aanwijzingen opgevangen waarvan jij niet eens wist dat je ze weggaf. Gékmakend langzaam kon ik verbanden leggen en puzzelstukjes op hun plaats leggen. Gekmakend langzaam kwam ik beetje bij beetje dichter bij je in de buurt en je hebt het niet eens gemerkt!
Ben jij nou een stalker?!
Dus als je klaar bent met lezen -en dat ben je bijna want ik ben klaar met mijn verhaal- zorg dan maar dat je ogen in je achterhoofd hebt en dat je sensoren op scherp staan, want ik ben er.
Hier, in de schaduw van jouw leven.
© Rafe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten